Πάσχα, Ἀνάσταση, Λαμπρή! Αὐτὲς εἶναι οἱ λέξεις μὲ τὶς ὁποῖες ὀνομάζουμε τὴν παροῦσα μεγάλη ἑορτή. Φῶς, χαρά καὶ ζωή! Αὐτοὶ εἶναι οἱ ὅροι ποὺ περι­γράφουν τὸν χαρακτήρα της. Αἰτία, ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, ἡ συν­τριβὴ τοῦ διαβόλου καὶ τῆς κυριαρχίας του, ἡ τρανότερη ἀπόδειξη τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου εἶναι ὁ θάνατος… Ἦταν ὁ θάνατος! Τώρα καταργήθηκε, ἔχασε παντελῶς τὴ δύναμή του. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ζωοποιὸ σταυρό, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή Του, «ἐπάτησε τὸν θάνατον» καὶ «συνέτριψε τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τὸν διά­βολον». Ὁ  Ἴδιος πέρασε ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου, τριήμερος νεκρὸς στὸν τάφο, ὅμως «ζωαρχικότατος, παντο­δύναμος καὶ πανσθενουργὸς» καὶ ὡς Θεὸς «ἀνέστη αὐτεξουσίως», ἀπὸ μόνος Του. Ὁ θάνατος ὁδηγοῦσε μόνο στὸν Ἅδη. Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου πλέον ὁδηγεῖ στὴ ζωή, στὴν ὄντως ζωή, στὴ βασιλεία Του. Αὐτὸ σημαίνει νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε∙ τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε κληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ «διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Ἐπιπλέον ὅμως, μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔλαμψε τὸ φῶς τῆς θεότητός Του. Αὐτὸ πανηγυρίζουμε καὶ ἀναφωνοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας: «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»∙ ποιὸς θεὸς εἶναι τόσο μεγάλος σὰν τὸν Θεό μας; Ἐσύ, Κύριε, ὁ Ἀναστημένος Χριστός, εἶσαι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μόνον θαυμαστὰ ἔργα ποιεῖς, «ἐκτὸς Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά Σου ὀνομάζομεν», ἐκτὸς ἀπὸ Σένα δὲν γνωρίζουμε ἄλλον Θεό, τὸ δικό Σου ὄνομα ὁμολογοῦμε.   

Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτιο τῆς χαρᾶς ποὺ συνοδεύει αὐτὴ τὴν ἑορτή, αὐτὴ εἶναι ἡ βάση τοῦ πασχαλινοῦ ἑορτασμοῦ μὲ ὅλα τὰ ὑπέροχα ἔθιμα, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ψάλλουμε ἀσταμάτητα τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» καὶ τὸ χρησιμοποιοῦμε ὡς χαιρετισμὸ στὴν ἐπικοινωνία μας γιὰ 40 ὁλόκληρες μέρες, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σὲ μία ὁμιλία του τὴν Κυριακὴ τῶν Μυρο­φόρων, χρησιμοποιεῖ τέσσερεις ἄλλες λέξεις γιὰ νὰ προσδιορίσει τὶς συνέ­πειες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου: «ἀνανέωσις, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, …ἀναζώωσις καὶ ἀνάπλασις καὶ πρὸς ζωὴν ἀθάνατον ἐπανέλευσις», δηλαδὴ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ξαναζωντάνεμα, ἀνά­πλαση, ἀναδη­μι­ουργία, ἐπανάληψη τῆς δημιουργίας μας, ἐπιστροφὴ στὴ νεότητα τοῦ παραδείσου. Εἶναι σὰν νὰ γυρίζει ὁ χρόνος στὴν πρὸ τῆς πτώσεως κατάσταση καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀναπλάθει τὴν ἀνθρώπινη φύση, νὰ μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ἐπαν­έλ­θουμε στὸν ἀρχικὸ προορισμό μας, στὸν ἁγιασμὸ καὶ στὴν ὁμοίωση μαζί Του.

Ἀνάσταση σημαίνει πλήρης ἀνακαίνιση, «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχή». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ σὲ καινούργια ζωή, γρά­φοντας στοὺς Ρωμαίους ὅτι ὅπως «ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς νὰ περιπατήσωμεν». Ἀνάσταση εἶναι ἐπιστροφὴ πρὸς τὴν ἀθάνατη ζωὴ τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου «συνέτριψε τὰς πύλας τοῦ Ἅδου» καὶ ἄνοιξε διάπλατα τὶς θύρες τοῦ Παραδείσου.

Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ σύγχρονη πραγματικότητα; Γύρω μας πόλεμοι, μίση, καταστροφές, ἁμαρτία, σοδομισμός, σύγχυση, διχασμός, ἐχθρό­τητα, ἀνασφάλεια, σκοτάδι, θάνατος, θλίψη. Αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος χωρίς τὸν Χριστό, δίχως τὴν πίστη στὴν Ἀνάστασή Του.

Ἀγαπητοί μου, ἀδελφοί, Πάσχα μόνο μὲ διακοπές, ταξείδια, ὀβελία, πανη­γύρια, λαμπάδες, κούφιες εὐχὲς καὶ χορούς, χωρὶς τὴν ἐνεργὸ πίστη στὸν Ἀνα­στάντα Χριστό, δὲν εἶναι γιορτή, δὲν εἶναι πέρασμα στὴ φωτοχυσία τῆς Ἀνα­στάσεως∙ εἶναι ψευδαίσθηση χαρᾶς καὶ αὐταπάτη. Ἀντίθετα, τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου εἶναι μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν καινούργια ζωή, στὴν ὄντως ζωή, στὴν ἀληθινὴ ζωή. Να δώσει ὁ Θεὸς κάπως κι ἐμεῖς ὅλοι νὰ ἀναστηθοῦμε, ἀδελφοί μου.

Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη Του νὰ σκεπάζει τὴ ζωή σας, νὰ στηρίζει τὴν Ἐκκλησία μας καὶ νὰ φωτίζει τὸν κόσμο ὅλο.