Κατὰ τὴν σημερινὴ τέταρτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καὶ προβάλλει μία ἐξέχουσα μορφὴ τοῦ Μοναχικοῦ βίου ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Ἁγίων της. Τὸν ὅσιο Ἰωάννη, τὸν ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σινᾶ καὶ συγγραφέα τοῦ ἀσκητικοῦ βιβλίου ποὺ εἶναι γνωστὸ ὑπὸ τὸν τίτλο «Κλίμαξ», ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπογραμμίσει τὴν ἀρετὴ τῆς ἀσκήσεως, ὡς ἀπαραίτητου χαρακτηριστικοῦ τῆς πνευμα-τικῆς μας ζωῆς. Τονώνει ἔτσι τὴν ἀγωνιστικὴ πορεία μας πρὸς τὸ Πάσχα, καθὼς ὅσο προχωρᾶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογημένο εἶναι νὰ ἔχουν κουραστεῖ κάποιοι καὶ αὐτονόητα νὰ χρειάζονται ἐνίσχυση.

Γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ ἡ σημαντικότητα τῆς ἀσκήσεως στὴν πορεία μας καὶ ἡ ἀξία της στὴ διατήρηση τῆς οὐσιαστικῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Θεό, ἡ Ἐκκλησία ἐπιλέγει, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει, τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὁμιλεῖ γιὰ προσευχὴ καὶ νηστεία, ὡς τὰ ὅπλα τὰ ὁποῖα, ὅταν συνδυάζονται, κερδίζουν τὴν νίκη κατὰ τῶν δαιμό- νων.

Ἡ ἀναφορὰ βεβαίως γίνεται ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νὰ ἐκβάλουν ἕνα δαιμόνιο ἀπὸ ἕνα δυστυχισμένο νέο, τὸν ὁποῖο ὁ πατέρας του στὴ συνέχεια γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ὁδήγησε τελικὰ στὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν δημιουργεῖ πράγματι μιὰ ἀρχικὴ ἀπορία σὲ ὅλους, δεδομένων τῶν τόσων θαυμάτων, ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἐπιτελέσει. Ἡ πρόθεση ὅμως τοῦ Κυρίου γίνεται στὴ συνέχεια σαφής, ἀφοῦ ἤθελε νὰ καλλιεργήσει στοὺς μαθητές Του τὸ πνεῦμα ταπεινοφροσύνης ποὺ ἀπαιτεῖται, ὥστε νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ δύναμη ποὺ κατεῖχαν καὶ φανέρωναν δὲν ἦταν δική τους, ἀλλὰ «...δώρημα τέλειον ἄνωθεν κατα-βαῖνον...».

Ὄχι ὅμως μόνον αὐτό. Ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ τονίσει σὲ ὅλους ὅσους διακρίνονται στὴν πνευματικὴ ζωὴ, πὼς δὲν ἐπι-τρέπεται κανένας ἐφησυχασμός, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται διαρκὴς ἐπαγρύπνηση καὶ ἀδιάκοπος ἀγώνας γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπή.

Ὁ Χριστὸς γιαυτὸν τὸν λόγο προτείνει τὸν συνδυασμὸ νηστείας καὶ προσευχῆς.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται μετὰ ἀπὸ νη­στεία τροφῶν καὶ κυρίως παθῶν, ἡ προσευχή του ἔχει τὸ στοι­χεῖο τῆς ἀσκή-σεως, τῆς θυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς. Τό­τε δὲν δυσκολεύεται νὰ προσευχηθεῖ, ἀφοῦ δὲν ἐμποδίζεται ἀπό τό βάρος τῶν φαγητῶν ἤ ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο βάρος τῶν τύ­ψεων.

 Ἡ νη­στεί­α ποὺ ὁρίζει ἡ ἐκκλησία μας δίνει φτερὰ στὴν προ­σ­ευχή, διότι τα­πει­νώνει τὸν ἄν­θρω­πο. Τὸν ἐξασκεῖ σω­ματικὰ καὶ ψυ­χι­κά. Ἀπο­νε­κρώ­νει τὶς σα­ρ­κικὲς ἐπι­θυ­μίες καὶ ἠδονές, καὶ προ­­­ε­τοι­μά­ζει τὸ σῶμα κατάλληλα, ὥστε νὰ μὴν κα­ταστεῖ ἐμ­πό­διο, ἀλλὰ νὰ ὑπηρε­τή­σει τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Μιὰ τέτοια προσευχὴ αὐ­­ξά­νει τὴν πίστη καὶ γίνεται ζωντανὴ ἐμπειρία ποὺ μᾶς κά­νει νὰ αἰ­σθα­νό­μαστε τὸν Θεὸ ὁλο­ζώντανο μπροστά μας, ἀφοῦ φέρ­νει τὴ Χάρη Του καὶ τὸ θαῦμα στὴ ζωή μας.

Αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ δύο πνευματικὰ ὅπλα, τὴν προ­σ­ευχὴ συνδυασμένη μὲ τὴ νηστεία, μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σία μας νὰ χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς.

Ἄς συ­­νεχίσουμε λοιπὸν τὸν ἀγώνα μας στὸν πνευματικὸ στί­βο μὲ τὰ ὅ­πλα αὐτά, ἀφοῦ ἀποδεδειγμένα ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ τῶν πατέρων μας ὁδηγοῦν στὴν ἐπιτυχία τοῦ στόχου μας.

Καλὴ δύναμη.