Στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα, ἀδελ­φοί μου, ἀκού­σα­με τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ με­γά­λου δεί­πνου ποὺ ἐκ­φρά­ζει τὴν οἰ­κο­νο­μία τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ καὶ ἀπο­κα­λύ­πτει «τὴν ἀνέκ­φρα­στον ἀπό­λαυ­σιν τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ».

Εὑ­ρι­σκό­με­νος ὁ Κύ­ρι­ος σὲ κά­ποιο δεῖ­πνο, ἕνας ἐκ τῶν συν­δαι­τυ­μό­νων τοῦ εἶπε· «Μα­κά­ρι­ος ὃς φά­γε­ται ἄρ­τον ἐν τῇ Βα­σι­λείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 14-15), δη­λα­δὴ εἶ­ναι εὐ­τυ­χὴς ἐκεῖ­νος ποὺ θὰ ἀξι­ω­θεῖ νὰ κα­θί­σει μαζὶ μὲ τόν μεσ­σία, τοὺς Πα­τρι­άρ­χες καὶ τοὺς προ­φῆ­τες στὴν τρά­πε­ζα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καὶ θὰ ἔχει οὐ­ρά­νια χαρὰ καὶ εὐ­φρο­σύ­νη. Ποι­οὶ ὅμως θὰ ἀπο­λαύ­σουν αὐτὴ τὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τα καὶ εὐ­τυ­χία; Μή­πως, ἐνῷ ὅλοι προ­σκα­λοῦν­ται, ὑπάρ­χουν με­ρι­κοὶ οἱ ὁποῖ­οι ἀρ­νοῦν­ται τὴν συμ­με­το­χή τους καὶ χά­νουν τὸν οὐ­ρά­νιο θη­σαυ­ρό; Μή­πως ὁ οὐ­ρά­νι­ος οἰ­κο­δε­σπό­της γνω­στο­ποι­εῖ σὲ ὅλους τὴν πρό­σκλη­ση, ἀλλὰ οἱ προ­σκα­λού­με­νοι στρέ­φουν τὰ νῶτα καὶ παίρ­νουν ἄλ­λες κα­τευ­θύν­σεις;

Ὁ Θεὸς ἀδελ­φοί μου, προ­σκα­λεῖ τὸν ἄν­θρω­πο συ­νε­χῶς, ἀλλὰ ἐμεῖς εἴ­μα­στε ἀρ­νη­τὲς τῆς με­γά­λης κλή­σε­ως. Δὲν ἐπι­λέ­γου­με τὴν ἐπι­στρο­φὴ στὴν προ­πτω­τι­κὴ κα­τά­στα­ση, τὴν συμ­με­το­χή μας στὴν ζω­ο­ποιὸ χάρη, δὲν θέ­λου­με νὰ χορ­τά­σου­με ἀπὸ τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς, γι’᾿αὐτὸ καὶ μέ­νου­με νη­στι­κοὶ πνευ­μα­τι­κὰ καὶ πει­να­σμέ­νοι.

Σὲ τρεῖς κα­τη­γο­ρί­ες κα­τέ­τα­ξε ὁ Κύ­ρι­ος ὅσους ἀρ­νοῦν­ται νὰ γευ­θοῦν τὰ ἀγα­θὰ τοῦ δεί­πνου Του. Στὴν πρώ­τη ὁμά­δα εἶ­ναι οἱ δοῦ­λοι τῶν αἰ­σθη­τῶν. «Ἀγρὸν ἠγό­ρα­σα καὶ ἔχω ἀνάγ­κην ἐξελ­θεῖν καὶ ἰδεῖν αὐ­τόν». Ἐδῶ ἀνή­κουν οἱ ἄν­θρω­ποι ἐκεῖ­νοι ποὺ ἀρ­νοῦν­ται νὰ ἐκ­κλη­σι­α­σθοῦν καὶ νὰ ἐκ­κλη­σι­ο­ποι­η­θοῦν, γι­α­τὶ εἶ­ναι ὑπο­δου­λω­μέ­νοι στὴν ὕλη. Δὲν τὴν βλέ­πουν ὡς δῶρο Θεοῦ καὶ δὲν τὴν ἀνα­φέ­ρουν σὲ Αὐ­τόν. Τί κά­νου­με στὴν Θεία Λει­τουρ­γία; Προ­σφέ­ρου­με τοὺς καρ­πούς μας στὸν Θεὸ ποὺ τοὺς ἁγι­ά­ζει καὶ στὴν συ­νέ­χεια ἁγι­α­ζό­μα­στε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ αὐ­τούς. Ὅταν δὲν ζοῦ­με εὐ­χα­ρι­στι­α­κά, ὅταν δὲν θε­ω­ροῦ­με τὰ ἀγα­θά μας ὡς δῶρο Θεοῦ, τότε ὑπη­ρε­τοῦ­με δου­λι­κὰ τὴ γῆ, ἀφή­νον­τας ἔρη­μη τὴν καρ­διά μας, πει­να­σμέ­νη τὴν ψυχή μας.

Δεύ­τε­ρη ὁμά­δα ἀρ­νη­τῶν καὶ πνευ­μα­τι­κὰ πει­να­σμέ­νων εἶ­ναι οἱ δοῦ­λοι τῆς ἐρ­γα­σί­ας. «Ζεύ­γη βοῶν ἠγό­ρα­σα πέν­τε καὶ πο­ρεύ­ο­μαι δο­κι­μά­σαι αὐτά». Ὁμά­δα ἀν­θρώ­πων μὲ νοῦ καὶ καρ­διὰ προ­ση­λω­μέ­να στὰ γή­ι­να, στὴ δου­λειὰ ποὺ γί­νε­ται ἔτσι δου­λεία, γι­α­τὶ ὑπο­χρε­ώ­νει αὐ­τοὺς τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ εἶ­ναι ὑπο­τα­γμέ­νοι στὸν χρό­νο, νά με­τρᾶ­νε τὴ ζωή τους μὲ ὀχ­τά­ω­ρα καὶ ἐρ­γά­σι­μες μέ­ρες, νὰ δυ­σκο­λεύ­ον­ται νὰ κα­τα­λά­βουν ὅτι ἐρ­γά­ζον­ται γιὰ νὰ ζοῦν καὶ ὄχι ὅτι ζοῦν γιὰ νὰ ἐρ­γά­ζον­ται. Ἡ Ἐκ­κλη­σία ὅμως δὲν ἀρ­νεῖ­ται τὴν ἐρ­γα­σία, ἀλλὰ δὲν τὴν ἀπο­λυ­το­ποι­εῖ. Τὴν θε­ω­ρεῖ σὰν ἐρ­γό­χει­ρο στὴ ζωή μας. Ἔτσι κέν­τρο καὶ στό­χος τῶν ἐπι­δι­ώ­ξε­ών μας πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἡ ἐν Χρι­στῷ ζωή, ἡ ἀπο­δε­σμευ­μέ­νη ἀπὸ τὴν δου­λεία τοῦ χρό­νου, ἀπὸ τὴν τυ­ραν­νία τοῦ κέρ­δους.

Κατὰ ἕνα πε­ρί­ερ­γο τρό­πο ἡ τρί­τη ὁμά­δα ἀρ­νη­τῶν καὶ πει­να­σμέ­νων προ­βάλ­λει ὡς δι­και­ο­λο­γία τῆς ἀρ­νή­σε­ώς τους τὴν οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωή. «Γυ­ναῖ­κα ἔγη­μα καὶ διὰ τοῦ­το οὐ δύ­να­μαι ἐλ­θεῖν». Ὁ γά­μος ἔγι­νε ἐμ­πό­διο καὶ δὲν ἔλα­βαν μέ­ρος στό με­γά­λο δεῖ­πνο. Συμ­βαί­νει καὶ σή­με­ρα αὐτό. Ἀρ­κε­τοὶ θε­ω­ροῦν τὸν γάμο καὶ τὰ οἰ­κο­γε­νει­α­κὰ βάρη ἐμ­πό­διο. Ὅμως ἡ Ἐκ­κλη­σία εὐ­λο­γεῖ τὴ συ­ζυ­γία καὶ τὴν οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωή, ἡ ὁποία μὲ τή με­το­χή της στὴ λα­τρεία ἐλα­φρώ­νει τὸ βά­ρος της, ἀνα­νεώνε­ται καὶ δι­α­τη­ρεῖ τὴν ἑνό­τη­τά της.

Ἡ πρώ­τη ὁμά­δα, ποὺ ἀρ­νοῦν­ται τὴ συμ­με­το­χή τους στό με­γά­λο Δεῖ­πνο δε­μέ­νοι μὲ τὸν ἀγρὸ καὶ τὴν γῆ, ἀπο­κη­ρύσ­σουν τὴν πρό­σκλη­ση γιὰ σω­τη­ρία. Ἄρ­νη­ση ὅμως τῆς σω­τη­ρί­ας ση­μαί­νει ἐπι­λο­γὴ τοῦ θα­νά­του. Ἡ δεύ­τε­ρη ὁμά­δα εἶ­ναι φορ­τω­μέ­νη ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν φρον­τί­δα γιὰ τὰ ἐπαγ­γελ­μα­τι­κά, γι’ αὐτὸ μὲ πεῖ­σμα φρον­τί­ζουν ὑπερ­βο­λι­κὰ τὶς ἐρ­γα­σί­ες τους καὶ ὄχι τὴ σω­τη­ρία τους. Ἀδι­α­φο­ρία ὅμως γιὰ τὴ σω­τη­ρία ση­μαί­νει θά­να­το. Ἡ τρί­τη ὁμά­δα ἀνό­η­τα ὑπο­στη­ρί­ζει πὼς δὲν συμ­βι­βά­ζε­ται οἰ­κο­γε­νει­α­κὴ ζωὴ καὶ θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα, ἐνῷ οὐ­σι­α­στι­κὰ αὐ­το­στερεῖ­ται τὸν πνευ­μα­τι­κὸ ἀνε­φο­δι­α­σμό.

Ὅλοι, ἀδελ­φοί μου, κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅτι ἡ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ τοῦ Με­γά­λου Δεί­πνου καὶ τῶν προ­σκε­κλη­μέ­νων ἀφο­ρᾷ στό με­γά­λο Δεῖ­πνο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ὅπου προ­σφέ­ρε­ται «ὁ Ἄρ­τος τῆς ζωῆς ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βὰς» (Ἰωάν. 6-51), ποὺ μᾶς με­ταγ­γί­ζει τὴ Ζωὴ καὶ τὴν Ἀνά­στα­ση. Αὐτὴ τὴν προ­ο­πτι­κή, αὐτὴ τὴ δι­ά­στα­ση τὴ ζοῦ­με μόνο στὴ Θεία Εὐ­χα­ρι­στία, γι­α­τὶ ἐκεῖ ὅλα καὶ ὅλοι με­τα­μορ­φώ­νον­ται, ὅλα ἀλ­λά­ζουν. Τότε τὸ πα­ρὸν γί­νε­ται αἰ­ώ­νιο καὶ τὸ αἰ­ώ­νιο ἔρ­χε­ται τόσο κον­τά μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κα­θι­στᾶ συν­δαι­τυ­μό­νες στὸ οὐ­ρά­νιο δεῖ­πνο Του, δη­λα­δὴ κλη­ρο­νό­μους τῆς οὐ­ρά­νι­ας Βα­σι­λεί­ας Του. Ἀμήν.