Ἡ χθεσινὴ ἔναρξη τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσφέρεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς «καιρὸς εὐπρόσδεκτος», γιὰ νὰ στοχεύσουμε καὶ νὰ ἐπιδιώξουμε τὴ σωτηρία μας. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας συνδέεται μὲ τὴν παραβολικὴ εἰκόνα τῶν βασιλικῶν γάμων τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καὶ ἔχει σχέση καὶ μὲ τὸνΤίμιο Σταυρό, τοῦ ὁποίου τὴν παγκόσμια ὕψωση θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγες μέρες.

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ τονίζει ὅτι στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἅπαντες προσκεκλημένοι. Παρόλα αὐτὰ πολλοὶ εἶναι ἀπρόθυμοι. Ἀνταποκρίνονται μόνο ὅσοι τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦκαὶ ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπό τους. Καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ κόπο καὶ ἀποφασιστικότητα.

Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας μπορεῖ νὰ εἶναι στενὸς ἢ εὐρύχωρος. Τραχὺς ἢ ἄνετος. Γεμᾶτος δυσκολίες ἢ ἀπολαύσεις. Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ δική μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ αἰωνιότητα βαδίζεται μόνο μέσα ἀπὸ τὸν στενὸ δρόμο. Καὶ αὐτὸς ὁ στενὸς δρόμος ἀφορᾶ στὴν ἀγάπη. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ ἡ πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπη ἀφορᾶ στὴν ἀγαθὴ διάθεση τῆς ψυχῆς. Ὅποιος τὴν κατέχει δὲν προτιμᾶ κανένα ἀπὸ τὰ δημιουργήματα, περισσότερο ἀπὸ τὸν δημιουργὸ Θεό. Εἶναιδὲ ἀδύνατο νὰ τὴν ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκεται προσκολλημένος στὰ ἐπίγεια πράγματα. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ λοιπὸν τὸν Θεό, τηρεῖ τὶς ἐντολές Του˙ ἀγαπᾶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ ζεῖ συνειδητὰ μετανοῶντας, ἀγωνιζόμενος καὶ προσευχόμενος. Ἔτσι, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ ἔχει συνάρτηση μὲ τὸν πλησίον. Δὲν μπορεῖ νὰ μισεῖ τὸν συνάνθρωπό του, τὸν ὁποῖο ἔχει δίπλα του, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ποὺ δὲν βλέπει.

Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶται διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του μὲ ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀληθινή, ὅταν εἶναι θυσιαστικὴ ὑπὲρ τοῦ ἄλλου καὶ ὄχι συναισθηματικὴ ὑπὲρ τῶν οἰκείων μας. Μᾶς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ εἶναι ἰδιοτελὴς μοιάζει μὲ τὸν χείμαρρο, ποὺ τρέχει μόνο ὅταν βρέχει, ἐνῷ ξηραίνεται ὅταν σταματᾶ ἡ βροχή. Ὅμως ἡ ἀγάπη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι σὰν τὴν πηγὴ ποὺ ἀναβλύζει καὶ ποὺ ποτὲ δὲν παύει ἡ ροή της, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀγάπης.

Εἶναι μακάριος, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποὺ ἐπιμένει στὴν κοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του, διότι μένει «ἐν τῷ Θεῷ». Αὐτὸς πάντα μὲπροθυμία ἀποδέχεται τὴν πρόσκληση στὸ δεῖπνο μὲ τὴ συμμετοχὴ του στὸ βασιλικὸ γάμο.

Ἀντίθετα ὁ ἐγωκεντρισμὸς δὲν ἐπιτρέπει τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶγι’ αυτὸ ἀπορρίπτει τὴν προσφερόμενη ἀγάπη μὲ τὴν ἄρνηση συμμετοχῆς στὴν κοινὴ χαρὰ τῆς γαμήλιας τελετῆς. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι δεμένος μὲ τὴν ἁμαρτία ἀφήνει τὸν ἑαυτό του ἔξω τοῦ νυμφῶνος. Φοβᾶται νὰ βρεθεῖ στὸν χῶρο τῆς προσφερόμενης ἀγάπης καὶ αὐτοκαταδικάζεται σὲ ἀπομόνωση καὶ μοναξιά.

Οἱ συνεχεῖς προσκλήσεις τοῦ Κυρίου, ὡς βασιλιά, ἀποκαλύπτουν τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἄφατη μακροθυμία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Δεῖπνο εἶναι τελικὰ ὁ λειτουργικὸς χῶρος καὶ χρόνος τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ ὁποῖο καλεῖ ται γιὰ συμμετοχὴ κάθε ἄνθρωπος.

Ὅπως ἀκριβῶς στὴν σημερινὴ παραβολὴ ἡ ἄρνηση συμμετοχῆς κάποιων δὲν σήμαινε καὶ τὴν ἀναστολὴ τοῦ δείπνου, ἔτσι καὶ καθημερινὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦν οἱ ἀρνητὲς νὰ ἀκυρώσουν τὴ σωτήρια ἐμπειρία ποὺ προσφέρει ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης σὲ ὅσους τὴν ἀποδέχονται.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ καθένας μας ἐκδηλώνοντας τὴ βαθύτερη διάθεση καὶ ἀνάγκη του μπορεῖ νὰ συμπεριληφθεῖ στοὺς «κλητοὺς» καὶ στοὺς«ἐκλεκτοὺς» τοῦ βασιλικοῦ γάμου. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅλα ἐκεῖ εἶναι προσφορὰ καὶ δωρεὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νὰ παραθέσουμε τὸνἑαυτό μας μὲ πόθο καὶ διάθεση ζωῆς, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, Ἀμήν.

Καθὼς πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἀναλογιστοῦμε τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ κορυφώθηκε μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴ θεϊκὴ ἀγάπη ἀναφέρεται ὁ Κύριος μὲ ἕνα συγκλονιστικὸ λόγο Tου, ποὺ ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺζοῦσαν στὴν ἁμαρτία, ὥστε γιὰ τὴ σωτηρία τους παρέδωσε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο υἱό Tου».

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὸν τὸν βαρυσήμαντο λόγο τοῦ Κυρίου, ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ ἀνυπέρβλητο μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ νὰ δοῦμε πῶς ὁ Τίμιος Σταυρὸς φανερώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀποκορύφωμά της.

Τόσο πολύ, μᾶς λέει ὁ Κύριος, ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, «ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν». Δὲν ἔστειλε κάποιον δοῦλο, κάποιον ἄγγελο ἢ ἀρχάγγελο ἀλλὰ τὸν Μονογενῆ Υἱό Tου. Αὐτὸν γιὰ τὸν Ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. γ΄ 17). Αὐτὸν τὸν μονάκριβο καὶ ἀγαπημένο Υἱό Tου ἀπέστειλε στὴ γῆ μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρει τὸ αἷμα Tου θυσία ἐξιλεωτικὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ εἶδε ὁ Θεὸς Πατὴρ σταυρωμένο τὸν Υἱό Tου ἐν μέσῳ κακούργων καὶ ληστῶν μὲ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι στὴν κεφαλή, μὲ λογχισμένη τὴν πλευρά, μὲ τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια. Τί συγκλονιστικό! Ὁ Θεὸς Πατὴρ παραδίδει τὸν Υἱό Tου σὲ θάνατο σταυρικὸ γιὰ τὴ σωτηρία μας! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (ΕΠΕ 26, 98).

Ὡστόσο τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς θείας ἀγάπης φανερώνεται σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο βαθμό, ἂν σκεφθοῦμε σὲ ποιοὺς ἐκδηλώνει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Ὁ Κύριος μᾶς ἀπέδειξε ὅτι «ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον». Ἀλλὰ ποιὸν κόσμο; Ἕναν κόσμο ἁμαρτωλό, διεφθαρμένο, ἀλαζονικό. Κι ἐνῷ τὸ φυσικὸ θὰ ἦταν ἕνας τέτοιος κόσμος νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἐκδηλώνει τὴν ἄπειρη καὶ τέλεια ἀγάπη Tου πρὸς τὸν ἀποστατημένο ἄνθρωπο.

Ἀγάπη ποὺ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο γενικὰ πρὸς ὅλο τὸν κόσμο ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Αὐτὴ τὴν προσωπικὴ ἀγάπη αἰσθάνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ: «ζῶ ἐμπνεόμενος καὶ κυριαρχούμενος ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του γιὰ τὴ σωτηρία μου» (Γαλ. β΄ 20).

Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα τρίτο σημεῖο ποὺ ἀποδεικνύει ἀσύγκριτα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὰ μοναδικὰ δῶρα ποὺ μᾶς χαρίζει μὲ τὴ σταυρική Του θυσία. Τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τὴν λύτρωση, τὴν σωτηρία μὲ ἐπιστέγασμα τὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς θυσιάστηκε καὶ παραδόθηκε στὸ σταυρικὸ θάνατο «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. γ΄ 16).

Ὁ Κύριος μὲ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ ἄνοιξε τὴν πύλη τοῦ Παραδείσου ὄχι μόνο γιὰ τὸν μετανοημένο ληστὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει καὶ μετανοεῖ εἰλικρινά. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη,ὥστε ὄχι μόνο σώζει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη, ἀλλὰ τοὺς κάνει κληρονόμους ἀσύγκριτης δόξας καὶ ἀτελεύτητης μακαριότητας στὴ Βασιλεία Του.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ δοῦμε νὰ ὑψώνεται σὲ λίγες ἡμέρες, ἀποτελεῖ τὴ διαρκῆ ὑπενθύμιση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρηγορεῖ τὴνψυχή, δυναμώνει τὴ θέληση, εἰρηνεύει τὴν καρδιά, στηρίζει τὴν ἐλπίδα. Αὐτὴ τὴν πανανθρώπινη ἐμπειρία καλούμεθα νὰ ἑορτάσουμε ψάλλοντας,

« Σταυρὸς ὁ φύλαξ τῆς οἰκουμένης...».

Στὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς μας μὲ τὸ καίριο ἐρώτημα «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ». Καὶ τί μπορεῖ νὰ δώσει κανεὶς ἀντάλλαγμα, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση; Καὶ ἀπαντᾶ: Τίποτε ἀπολύτως. Διότι, ἐὰν χάσει κανεὶς τὴν ψυχή του, χάνει τὴ σωτηρία του, χάνει τὸ Θεό του, χάνει τὰ πάντα.

Ἄς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀνυπολόγιστη ἀξίατῆς ψυχῆς καὶ τὴν φροντίδα ποὺ θὰ πρέπει νὰ δείξουμε γι’ αὐτήν. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλῆ ὑπόσταση, ἀποτελεῖται ἀπὸ ψυχὴ καὶ σῶμα. Τὸ σῶμα προέρχεται ἀπὸ τὴ γῆ, ἐνῷ ἡ ψυχὴ εἶναι οὐράνια καὶ ἡ ἀξία τηςμεγάλη. Τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, ὅταν «ἐνεφύσησεν» στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ «πνοὴν ζωῆς» (Γεν. β’ 7). Ἡ ψυχὴ εἶναι ποὺ δίνει ζωὴ στὸ σῶμα. Ὅταν αὐτὴ ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐπέρχεται ὁ θάνατος. Κι ὅταν τὸ σῶμα νεκρωθεῖ, ἡ ἀθάνατη ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ.

Ἡ ψυχή μας πλάστηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἔχει δηλαδὴ τὰ χαρακτηριστικὰτοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ λογική, ἡ ἐλευθερία, ἡ κυριαρχικὴ δύναμη, ἡ σοφία, ἡ σύνεση. Τὴν εἰκόνα ὅμως αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ψυχή μας, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὴν ἀμαυρώσαμε καὶ τὴν καταδικάσαμε στὴν αἰώνια κόλαση, καθὼς ξεπέσαμε στὴν ἁμαρτία. Κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σώσει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὴν αἰώνια δυστυχία οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος παρὰ μόνο ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κι ἐνῷ ἐμεῖς εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης Του, ὁ Θεὸς ἔδειξε στὸνἄνθρωπο τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του. Ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα Του, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὸν διάβολο. Κάθε στιγμὴ καὶ κάθε ὥρα κατεργάζεται ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία μας.

Ἐπιστρατεύει ὅλη τὴν κτίση, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν οὐρανό. Νὰ λοιπὸν γιατὶ ἔχει ἀπροσμέτρητη ἀξία ἡ ψυχή μας. Διότι εἶναι θεόπλαστη, θεόσωστη, αἰώνια. Δὲν συγκρίνεται μὲ ὅλα τὰ πλούτη καὶτὶς τιμὲς τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Γι’αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει τὸ θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὸ θεωροῦμε ὡς τὸν σπουδαιότερο στόχο τῆς ζωῆς μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς προτρέπει: «Ἐπιμελοῦ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Νὰ ἐπιμελεῖσαι τὴν ψυχή σου ποὺ εἶναι ἀθάνατη. Δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ψυχή μας καὶ συγκεντρώνουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας σὲ ὑποθέσεις ἐγκόσμιες, ἐφήμερες καὶ ἁμαρτωλές. Αὐτὸ εἶναι δεῖγμα ὅτι ζεῖ μέσα μας ὁ μάταιος κόσμος. Προσκολλᾶται ἡ ὕπαρξή μας στὴν πλάση καὶ ὄχι στὸν Πλάστη, καὶ κινδυνεύει νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλιπ. β΄ 12). Νὰ ἀγωνίζεσθε, συνιστᾶ, γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Μᾶς λέει λοιπὸν νὰ εἶναι ἰσχυρὸτὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὴν διατηροῦμε καθαρὴ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Νὰ τὴν στολίζουμε μὲ ἀρετὲς καὶ ἀγαθὰ ἔργα. Νὰ τὴν ἐνισχύουμε μὲ τὴν προσευχή. Νὰ τὴν τρέφουμε μὲ τὸνθεῖο λόγο. Νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια. Νὰ τὴν ἑνώνουμε μὲ τὸν Δημιουργό της.

Ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος λέει ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρίατῆς ψυχῆς μας μοιάζει μὲ τὸ ἐμπόριο. Ὅπως κάθε βράδυ ὁ ἔμπορος ὑπολογίζει τὸ κέρδος καὶ τὴ ζημιὰ τῆς ἡμέρας, ἔτσι ὅλοι μας πρέπει κάθε βράδυ νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό μας.

Νὰ εἰσερχόμαστε στὰ ἄδυτα τῆς καρδιᾶς μας καὶ νὰ ρωτᾶμε τὸν ἑαυτό μας, μήπως μὲ κάποιον τρόπο σήμερα παρόξυνα τὸν Θεό; Μήπως εἶπα κάποιολόγο ἀργό; Μήπως ἐξόργισα τὸν ἀδελφό μου; Μήπως κατέκρινα κάποιον; Μήπως ἦρθε μέσα μου κάποια ἐπιθυμία σαρκικὴ καὶ τὴν δέχθηκα μὲ εὐχαρίστηση; Μήπως νικήθηκα ἀπὸ γήινες μέριμνες; Αὐτὸς ὁ ἀπολογισμὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐπανορθώνουμε τὶς ζημιὲς ποὺ ἐπιφέρουμε στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποκτοῦμε πνευματικὰ κέρδη. Ἔτσι θὰ τὴν παραδίδουμε καθημερινὰ στὸν Σωτῆρα Χριστό, γιὰ νὰ μᾶς τὴν ἀσφαλίσει στὴν οὐράνια Βασιλεία Του. Ἀμήν.

Ἀπὸ σήμερα μέχρι σχεδὸν καὶ τὰ Χριστούγεννα ἀναγινώσκονται στὴν Ἐκκλησία περικοπὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. Σήμερα ἀκούσαμε τὴθαυμαστὴ ἁλιεία καὶ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, ποὺ ἦταν ψαράδες. Μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Κυρίου ἔπιασαν, ἀνέλπιστα, πρωτοφανὲς πλῆθος ψαριῶν. Τότε ὁ Πέτρος ἀντέδρασε μὲ τρόπο παράδοξο. Ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου καὶ Τοῦ εἶπε: «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Ἀξίζει νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ δοῦμε τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Πέτρου καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὴ δική μας ζωή.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου δείχνει πολὺ μεγάλη ἀρετή. Δὲν εἶναι σύνηθες νὰ ὁμολογεῖ κάποιος τὴν ἁμαρτωλότητά του τὴ στιγμὴ τῆς ἐπιτυχίας του. Νὰ συντρίβεται, ὅταν τὸν εὐλογεῖ ὁ Θεός. Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι λόγια ἀνθρώπου ποὺ ἔχει πηγαία εὐσέβεια καὶ βαθειὰ συναίσθηση ἁμαρτωλότητος. Φανερώνουν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ τὴ μετάνοια καὶ ἔχει ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ αὐτογνωσία.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων,Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Πέτρου ἀποτελεῖ φρόνημα καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων,οἱ ὁποῖοι σὲ κάθε εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ ταπεινώνονται πιὸ πολύ, ἀναγνωρίζουν σταθερὰ τὴ δική τους ἀναξιότητα καὶ τὸ θαυμαστὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ· καὶ γι’ αὐτὸ γίνονται ἄξιοι ὅλο καὶ μεγαλύτερων εὐεργεσιῶν, κάτι ἀσφαλῶς ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅλοι.

Μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν ἔχουμε συνείδηση ὅτι δὲν εἴμαστε ἄξιοι τῶν εὐεργεσιῶν ποὺ ἀπολαμβάνουμε. Ὅταν ἔχουμε τὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. Ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι δὲν ἀξίζουμε τὰ δῶρα ποὺ μᾶς δίνει, ἐπειδὴ εἶναι πολυεύσπλαχνος καὶ ἐλεήμων.

Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ζοῦμε σωστὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή, ἡ ὁποία δὲν ἀφορᾶ σὲ ἐξωτερικὰ καθήκοντα καὶ ὑποχρεώσεις, ἀλλὰ σὲ τρόπους ἐσωτερικῶν ἀλλαγῶν, ὡς καρπῶν μετανοίας.

Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι νὰ θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπηρέτη τῆς ἐγωιστικῶν ἀναγκῶν μας, ἀλλὰ πραγματικὸ Κύριο τῆς ζωῆς μας. Νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας. Νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε. Νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπέναντί Του μὲ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του.

Ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζωντανὴ μας οὐσιαστικὴ μαζί Του. Τότε θὰ νιώσουμε τὴν εὐλογία καὶ τὴν ἐπίσκεψή Του καὶ θὰ μποροῦμε νὰ λέμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρογεμᾶτοι εὐγνωμοσύνη καὶ συντριβὴ «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

τὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια, πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰτὰ δίχτυα ἦταν κατάφορτα ἀπὸ ψάρια, πρώτη φορὰ τόσα πολλά. Ἂν τὰπουλοῦσαν, θὰ εἶχαν ἕνα καλὸ εἰσόδημα. Ὅμως οἱ ἁπλοὶ ψαράδες τῆς Γενησαρὲτ δὲν ἔριξαν βλέμμα πλεονεξίας στὰ δίχτυα, ἀλλὰ μὲ τὰ μάτια τῆςκαθαρῆς ψυχῆς τους ἀνοιχτὰ ἀντιλήφθηκαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴνκαθημερινότητά τους. Καὶ αὐτὸ ἄλλαξε τὴ ζωή τους.

Ἂν σταματήσουμε κι ἐμεῖς νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δῶρα Του, κι ἂν προσπαθήσουμε νὰ συνδεθοῦμε μὲ Τὸν Ἴδιο, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ζήσουμε τὶς εὐεργεσίες τῆς παρουσίας Του στὴν καθημερινότητά μας, μὲ ἀποκορύφωμα τὴ μετοχή μας στὴν αἰωνιότητά Του.

Ἀμήν. 

Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι σὲ σᾶς, ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε κι ἐσεῖς σ᾽αὐτούς, λέει στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Κύριος σήμερα. Αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, συνεχίζει, τὴ χρωστᾶτε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Διότι, ἄν ἀγαπᾶτε μόνο αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, τί ἄξιο ἀνταμοιβῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ ἔχετε κάνει; Μήπως καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν ἀγαποῦν τοὺς φίλους τους; Καὶ ἄν εὐεργετεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς εὐεργετοῦν, τί ἄξιο ἀμοιβῆς κάνετε; Ἀφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνουν. Καὶ ἄν δανείζετε σ᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμένετε ὅτι θὰ τὰ πάρετε πίσω, ποιὰ χάρη σᾶς ὀφείλει ὁ Θεός; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο δὲν κάνουν; Δανείζουν στοὺς ὁμοίους τους, γιὰ νὰ τὰ ξαναπάρουν πίσω, κι ἄν κάποτε χρειαστεῖ, νὰ μποροῦν νὰ δανειστοῦν κι αὐτοί.

Λοιπόν, ἐσεῖς ποὺ θέλετε νὰ μὲ ἀκολουθεῖτε, καταλήγει ὁ Κύριος, δὲν πρέπει νὰ ἀρκεσθεῖτε σ᾽αὐτά. Ἀλλὰ νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοση.

Τὰ ἐπαναστατικά, πράγματι, αὐτὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁ πυρήνας τῆς πίστεώς μας. Ὁλόκληρη ἡ διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης συμπυκνώνεται σ᾽ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ νέα ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, δηλαδή, στὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Μιὰ ἐντολὴ τόσο μεγάλων διαστάσεων, ὥστε νὰ ξεπερνάει σὲ ἀσύλληπτο βαθμὸ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἐπίπεδα. Τὴν ἐντολὴ ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Kαὶ ἀποκορύφωμα τῆς ἀγάπης Του ὑπῆρξε τὸ ὅτι γιὰ μᾶς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀνέλαβε στοὺς ὤμους Του τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Λοιπόν, ἄς μὴ νομίσει κανεὶς ἀπὸ μᾶς ὅτι εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός, ἄν δὲν ἔχει καταλάβει τὴ δύναμη τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Ἄν κάποιος ἀντιλαμβάνεται μέσα στὴν καρδιά του ἀντιπάθεια ἤ μῖσος ἤ κακία γιὰ ἐκεῖνον ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀδικήθηκε ἤ βλάφτηκε ἤ ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιφρονήθηκε, ἂς γνωρίζει ὅτι βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό.

Δὲν ὑπάρχει ἀξιολογότερο ἀγώνισμα ἀπὸ τὸ ἄθλημα τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Εἶναι ἡ ὑψίστη ἐπιστήμη ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καὶ ἡ δυνατότερη ἄσκηση ἀπὸ ὅλα τὰ πνευματικὰ γυμνάσματα. Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὴν σπουδάζει. Εὐλογημένος αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται καὶ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ αὐτὸς ποὺ τὴν ἐφαρμόζει.

Νὰ ἀγαπᾶτε, λέει ὁ Κύριος, τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε καὶ τότε «ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς». Θὰ ἔχετε μισθὸ μεγάλο ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ θὰ ἀναδειχθεῖτε υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, ὅμοιοι πρὸς Αὐτόν, ἀφοῦ κι Ἐκεῖνος εἶναι εὐεργετικὸς στοὺς ἀχάριστους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους. Νὰ γίνεστε λοιπὸν εὔσπλαχνοι, ὅπως εἶναι οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαχνος ὁ πατέρας σας, συνιστᾶ.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἀμέτρητοι ἀγῶνες γίνονται στὶς μέρες μας ἀπὸ ἀναρίθμητες ὁμάδες ἀνθρώπων μὲ πρῶτο καὶ ἐπίμονο αἴτημα τὴν αὔξηση τῶν μισθῶν καὶ τὴν ἐξασφάλιση τῶν συντάξεων. Αἰτήματα, ἀπεργίες, πορεῖες διαμαρτυρίας, διαβήματα, ἀπειλές, ἀπαιτήσεις, συγκρούσεις ἀποτελοῦν καθημερινὸ φαινόμενο συμπεριφορᾶς. Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν αὔξηση τοῦ μισθοῦ.

Πόσο τυφλὸς γίνεται ἀλήθεια ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐξαντλεῖται στὰ γήινα.Ὅταν ζητάει μόνο αὔξηση μισθοῦ γιὰ νὰ ζήσει, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ γίνει εὐτυχισμένος. Ὅταν ἀγωνίζεται γιὰ νὰ κερδίσει κάτι ἀκόμα, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πάντα καὶ γιὰ πάντα. Ὅταν ἀγωνίζεται μὲ πάθος διακινδυνεύοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του, ἀλλὰ ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ ζήσει, παρὰ μόνο νὰ κερδίσει. Ταλαίπωρο πλᾶσμα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ἀντιλαμβάνεται τί στ’ ἀλήθεια ἔχει ἀνάγκη. Καὶ γι᾽ αὐτὸ πάσχει, ὑποφέρει βασανίζεται, ταλαιπωρεῖται. Ἔχει χάσει τὸν προσανατολισμό του, ἔχει λησμονήσει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς του.

Ἀδελφοί μου, ἄς μὴν ἀναλώνουμε ἄλλο τὸν χρόνο ποὺ τελειώνει γιὰ ὅλους.Πιστεύουμε ὡς χριστιανοὶ στὴν αἰώνια ζωή; Ἀσφαλῶς ναί. Πιστεύουμε πὼς ὁΚύριος ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ μᾶς Βασιλεία δόξας καί ἀτελεύτητης χαρᾶς; Βεβαίως τὸ πιστεύουμε. Δεχόμαστε πὼς αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας καὶ τὸ τελικὸ νόημά της; Καὶ αὐτὸ ἀναμφίβολα μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τὸ βεβαιώνουμε.

Τότε τὸ πρᾶγμα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲΤότε τὸ πρᾶγμα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲτέτοιο τρόπο καὶ μὲ τέτοια κριτήρια σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ὥστε νὰ γίνουμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μᾶς ἀποδοθεῖ πολὺς ὁ μισθὸς ἡμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἀμήν.

Κηρύγματα Σεπτεμβρίου 2018