Τελευταῖα Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν βίο μιᾶς μεγάλης Ἁγίας, τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἐπειδὴ πλησιάζει τὸ τέλος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ καθαρισθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔχοντας σὰν παράδειγμα τὸ πρότυπό της. Παράλληλα ὅμως, προετοιμάζει  καὶ  τὴν εἴσοδο μας στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, μὲ σκοπὸ νὰ ζήσουμε, ὅσο γίνεται μυστηριακά, τὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ νὰ βιώσουμε τὰ σωτηριολογικὰ γεγονότα ποὺ θὰ ἐξελιχθοῦν.

Σήμερα ἀκούσαμε νὰ ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του «τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν». Μὲ αὐτὴ τὴν προαναγγελία τοῦ πάθους Του, ἐξηγεῖ ὅτι θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ Τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο.

Ὁ Κύριος πορεύεται πρὸς τὸ ἑκούσιο πάθος. Γνωρίζει ὅτι ἀντιμετωπίζει τό πικρὸ ποτήριο τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου μέσα στὸ Αἷμά Του. Στὸ δρόμο, ποὺ βαδίζουν, προσπαθεῖ νὰ προετοιμάσει καὶ νὰ ἐμψυχώσει γιὰ ὅλα αὐτὰ τοὺς μαθητές. Ἡ πορεία διαρκεῖ, ὁ Χριστὸς διδάσκει καὶ οἱ μαθητές ἀκοῦνε, χωρὶς ὅμως νὰ κατανοοῦν. Τοὺς προλέγει τὸ σταυρικό Του θάνατο, μὰ ἐκεῖνοι χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀποκάλυψη, ποθοῦν καὶ ἀναμένουν τιμητικὲς διακρίσεις. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν ἁπλῆ καὶ αὐστηρή: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε, καὶ ἡ διευκρίνιση σαφὴς· «ὅστις θέλει εἶναι πρῶτος, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ προηγεῖται στὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας, ἐκεῖνος θὰ ἀποδειχθεῖ μεγάλος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου· μήπως κι ἐμεῖς κάποιες στιγμὲς στὴ ζωή μας, δὲν ζοῦμε τὴν ἴδια κατάσταση καὶ σύγχυση ποὺ εἶχαν καὶ οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου; Σκεφθήκαμε ποτὲ πόσο κατανοοῦμε καὶ πόσο συμμετέχουμε σὲ ὅσα τελεσιουργοῦνται καθημερινὰ στὴν Ἐκκλησία μας; Ποιά εἶναι ἡ δική μας πορεία θυσίας καὶ ταπείνωσης στὴ διακονία τοῦ ἄλλου; Διότι θυσία γιὰ τὸν χριστιανὸ εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἁμαρτία γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀγαπήσει τοὺς ἀδελφούς.

Πρὶν ἔλθει ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, τὸ μεγαλεῖο μετριόταν μὲ τὸ πόσους κανεὶς μποροῦσε νὰ ἐξουσιάζει. Κατόπιν ὅμως μὲ τὸ πόσους μπορεῖ νὰ διακονεῖ. Δηλαδὴ, κριτήριο τῆς ἀγάπης πλέον δὲν εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ δύναμη ποὺ ἐπιβάλλεται, ἀλλὰ ἡ ἐσωτερικὴ διάθεση θυσίας καὶ διακονίας, τῆς ὁποίας ὁ καρπὸς εἶναι πολύς.

Ὁ Χριστὸς καὶ πάλι σήμερα «ἐπείγεται τοῦ παθεῖν». Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ νὰ βαδίζουμε τὸν δρόμο τοῦ συμβιβασμοῦ μὲ κάθε τι ἀντίθεο καὶ ἀπάνθρωπο; Πορεία μας πρὸς τὸ Πάθος καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Χριστό σημαίνει μόνον προσωπικὴ θυσία, ἀλλιῶς δὲν ὑπάρχει χριστιανικὴ ζωή. Καὶ θυσία εἶναι ἡ καταπολέμηση τῶν ἀδυναμιῶν μας.

Καλούμαστε νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἀποβάλλουμε τὸν ἐγωϊσμό μας καὶ νὰ ὑποτάξουμε τὸ θέλημά μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μόνον τότε θὰ ἔχει ἀντίκρυσμα πάνω μας ὁ λόγος τοῦ Κύριου: «Ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος». Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ αὐτὴ τὴ βιοτὴ ζωογόνησαν τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ὁμολογῶντας ἔμπρακτα τὸ ὄνομά Του καὶ τὴν ταυτότητά τους.

Ἀδελφοί, φθάσαμε στὶς ἡμέρες τοῦ θείου Πάθους.

«Δεῦτε οὖν καὶ ὑμεῖς κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτὸν ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς», μὲ τὴν συνείδηση ὅτι ἡ πορεία πρὸς τὴν ἀληθινὴ δόξα καὶ τὴν Ἀνάσταση ποὺ ποθοῦμε, περνᾶ ἀποκλειστικὰ μέσα ἀπὸ τὸ μονοπάτι τοῦ πόνου τοῦ Σταυροῦ.

Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι ἡ μεγαλειώδης εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ἀποτελεῖ προανάκρουσμα τῆς θριαμβευτικῆς νίκης τῆς Ἀνάστασής Του. Προαναγγελία τοῦ θριάμβου τῆς ζωῆς πάνω στὸν θάνατο. Στὴν σημερινὴ γιορτὴ καλούμαστε νὰ ἀνακαλύψουμε τὸ βαθύτερο νόημα τῆς λυτρωτικῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Τὰ εὐαγγέλια τονίζουν τὴν μεσσιανικὴ ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ. Πρώτη φορὰ ὁ Χριστὸς μπῆκε στὰ Ἱεροσόλυμα μ’ αὐτόν τρόπο. Πρώτη φορὰ ἀποδέχθηκε τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὶς ἐπευφημίες τοῦ λαοῦ, τὴ δημόσια ἐπιδοκιμασία καὶ ἀναγνώριση. Καὶ αὐτὸ γιατί γνώριζε πόσο θολὰ καὶ ἐπιφανειακὰ εἶναι συνήθως τὰ αἰσθήματα τοῦ κόσμου. Πόσο ἀσταθὴς καὶ εὐμετάβλητη εἶναι ἡ ψυχολογία τῆς μάζας. Πόσο εὔκολα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου καὶ τὴν προσωπική μας ζωὴ τὸ «ὡσαννὰ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» ἐξελίσσεται καὶ μεταβάλλεται σὲ «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Μιὰ χαρακτηριστικὴ καὶ ἀντιπροσωπευτικὴ συμπεριφορὰ τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, ποὺ πρέπει νὰ μᾶς συνετίζει. Μέσα στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας  κάθε χρόνο θυμόμαστε καὶ γιορτάζουμε αὐτὸ τὸ γεγονός. Καθὼς ψάλλουμε τὸ «σήμερον ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν», συνδέουμε τὸ χθὲς τῆς ἱστορίας ποὺ πέρασε μὲ τὸ σήμερα τῆς καθημερινότητας ποὺ ζοῦμε. Ἐπαναλαμβάνουμε  τὰ ἴδια τροπάρια καὶ ἀναγνώσματα, τὶς ἴδιες ἀκολουθίες καὶ τελετές. Καὶ ὅμως τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ πνευματικό τους μήνυμα μᾶς ἀγγίζει καὶ μᾶς συγκινεῖ πάντοτε. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ γινόμαστε μάρτυρες τῆς ὀδύνης τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ μέτοχοι τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται τὸ ἅγιο καὶ βαθὺ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε τόπο καὶ χρόνο.

Ἕξι ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα ὁ Χριστὸς «ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι». Σ’ αὐτὴν τὴν πορεία μᾶς δείχνει ποιὰ εἶναι ἡ βασιλεία Του καὶ μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε πολίτες της. Ὁ Χριστὸς μιλᾶ γιὰ ἐνίσχυση καὶ ὑπομονὴ στὶς θλίψεις, γιὰ εἰρήνη καὶ ἐλπίδα. Μᾶς λέει γιὰ τὸν ἀγῶνα τῆς ἁγιότητας  μὲ τιμιότητα καὶ ταπείνωση, μέ κόπο καὶ θυσία.

«…Ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…» Καθὼς ψάλλουμε τὸ τροπάριο, ἐπιβεβαιώνουμε τὴν ὁμολογία τῆς πίστης μας ὅτι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό, ἔστω καὶ ἂν πεθάνουμε, δὲν θὰ χαθοῦμε, ἀλλὰ θὰ ζήσουμε στὸ φῶς τῆς Ἀνάστασής Του. Ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὁ Σωτῆρας Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἀποδεχόμαστε ὅτι ὁ θάνατός Του εἶναι ἀπόδειξη καὶ φανέρωση τῆς κυριότητάς Του.

Ζοῦμε σ’ ἕνα κόσμο ποὺ γκρεμίζει τὰ χριστιανικὰ θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ. Μιὰ ἐποχὴ ποὺ προδίδει τὶς χριστιανικὲς ῥίζες καὶ ἀρχές. Κυβερνήσεις, πολιτικοοικονομικά συστήματα καί μέσα ἐνημέρωσης, στὴ θρησκευτική τους ἀδιαφορία καὶ οὐδετερότητα θέλουν τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς κοινωνίας. Ἀγωνίζονται, γιὰ νὰ διατηρήσουν  τὴν ἐξουσία τους.  Ἀνταγωνίζονται, γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴν ἐπιρροή τους. Συγκρούονται σφοδρὰ γιὰ νὰ προωθήσουν τὰ συμφέροντά τους. Ἡ πίστη ἀμφισβητεῖται, ἐμπαίζεται καί παραμερίζεται. Αὐτὸ δὲν εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν μας, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς φοβίζει καὶ νὰ μᾶς ἀπογοητεύει. Εἶναι βαθιὰ κατανόηση τῆς φύσης τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου σὲ σχέση μὲ τὸν διαχρονικὸ ἀγῶνα τῆς πίστης. Οἱ πανίσχυρες καὶ διαπλεκόμενες «βασιλεῖες τοῦ κόσμου» δὲν ἄφηναν ποτὲ καὶ δὲν ἀφήνουν καὶ σήμερα τόπο γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅμως ὁ Θεός ἔχει τόν δικό Του παράδοξο καί μυστηριώδη τρόπο νὰ ἐνεργεῖ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἀνυποψίαστος ὁ σημερινὸς κόσμος δὲν καταλαβαίνει τοὺς πιστοὺς ποὺ καὶ σήμερα διακηρύττουν στὶς κάθε εἴδους βασιλεῖες τῆς ἐποχῆς μας «ὡσαννά, ζεῖ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας». Ἀμήν.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, τοῦ ὁποίου τὴν σωτήρια ὁμολογία ἑορτάζουμε σήμερα, ἀδυνατοῦσε νὰ πιστεύσει αὐτὸ ποὺ οἱ ἄλλοι μαθητὲς τοῦ ἔλεγαν ὅτι συνέβη κατὰ τὴν ἀπουσία του. Ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶχε ἀναστηθεῖ, ἦταν ζωντανὸς καὶ ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων», εἰσῆλθε στὸν χῶρο ποὺ ἦσαν συνηγμένοι «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», καὶ τοὺς ἔδειξε τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια του. Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ Θωμᾶς, ζητοῦσε νὰ δεῖ γιὰ νὰ πιστεύσει. Ἤθελε πρῶτα νὰ ψηλαφίσει τὰ μέρη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου ποὺ ἔπαθαν, τὴν πλευρά του, τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια, ποὺ τρυπήθηκαν, καὶ ἔπειτα νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι πράγματι αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔλεγαν ἦταν ἀληθινά. Ὁ Χριστὸς τότε, συγκαταβαίνοντας στὴν ἀδυναμία τοῦ Θωμᾶ, ἐπανέρχεται μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες καὶ μὲ τὸν ἴδιο θαυμαστὸ τρόπο, παρουσίᾳ ὅλων τῶν μαθητῶν του, ἐπιδεικνύει τὰ χέρια, τὰ πόδια καὶ τὴν πλευρά του. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὁ μὲν Θωμᾶς νὰ τὸν ὁμολογήσει ὡς Κύριο καὶ Θεό, ὁ δὲ Ἰησοῦς νὰ πεῖ τό «μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες».

Ὁ Θωμᾶς πάντως δὲν ἦταν ἄπιστος. Ἦταν ἁπλῶς δύσπιστος, ἴσως ἐξαιτίας καὶ τῶν ὅσων εἶχαν προηγηθεῖ καὶ ἀφοροῦσαν τὴν ταπείνωση καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοὺς Ῥωμαίους καὶ τοὺς Ἰουδαίους. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὴν ἴδια δυσπιστία μὲ τὸν Θωμᾶ ἐπέδειξαν καὶ οἱ ἄλλοι δέκα μαθητὲς ἐνώπιον τῆς ἀναγγελίας τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ὅτι εἶδαν τὸν Κύριο. Αὐτοὶ θεώρησαν τὰ λόγια τῶν γυναικῶν ὡς παραλήρημα καὶ ἀποκύημα τῆς φαντασίας τους. Ἀκόμα καὶ ὅταν ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε «ἐν μέσῳ αὐτῶν» καὶ τοὺς ἔδειξε τὰ σημάδια τοῦ Πάθους του, αὐτοὶ πάλι δὲν πίστευαν. Μόνο ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφαγε ἐνώπιόν τους πίστεψαν στὴν πραγματικότητα τῆς Ἀνάστασης. Βέβαια οἱ μαθητὲς δὲν ἦσαν κακοπροαίρετοι ἄνθρωποι. Ἤθελαν μὲν νὰ πιστεύσουν, ἀλλὰ πρῶτα ἐπιθυμοῦσαν νὰ βεβαιωθοῦν γιὰ τὸ ὑπερφυὲς μυστήριο ποὺ εἶχαν μπροστά τους.

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, καὶ δὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὅταν ἔλαβαν τὴ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν πιστοποίηση ποὺ ζητοῦσαν σὲ σχέση μὲ τὸν Χριστό, οἱ μαθητὲς καὶ Ἀπόστολοι μὲ εἰλικρίνεια, μὲ ζῆλο καὶ ἀξιοπιστία, κήρυξαν τὴν πραγματικότητα τῆς Ἀνάστασης καὶ τῆς καινῆς βιωτῆς. Μὲ θάρρος καὶ παρρησία πλέον ἀντιμετώπιζαν τὴν ἄρνηση τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Ἐθνικῶν καὶ διακήρυσσαν τὸ «οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν».

Ἀπὸ τότε καὶ μέχρι σήμερα, ἡ δική τους μαρτυρία προσφέρεται σὲ ἐμᾶς, μέσα ἀπὸ τὴν παρακαταθήκη τους, τὰ γραπτὰ τῶν Εὐαγγελίων καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ πιστεύσουμε στὸν Κύριο καὶ νὰ καταξιωθοῦμε τοῦ μακαρισμοῦ του: «Μακάριοι, οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς ἀφορᾶ σὲ ὅλους, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ δοῦν τὸν Κύριο, νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία του, νὰ δοῦν τὰ θαύματά του, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ψηλαφίσουν, πιστεύουν εἰς αὐτόν. Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη, τὴν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἑρμηνεύει ὡς «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων».

Εἰδικότερα, γιὰ ἐμᾶς σήμερα ἡ πίστη μας δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἐὰν θὰ δοῦμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο ἢ θὰ παραστοῦμε μάρτυρες κάποιου θαύματος. Τὸ πρώτιστο πρέπει νὰ εἶναι ἡ φιλοτιμία τοῦ καθενός μας, ἡ ἀγαθή του διάθεση, ἡ φύλαξη τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὁ πόθος τῆς οὐρανίας βασιλείας καὶ ἡ ἁπλότητα. Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἦσαν μάρτυρες θαυμάτων, ἀκροατὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ συνδαιτήμονές του σὲ τράπεζες. Ἐπειδή, ὅμως, τοὺς ἔλειπε ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ἀγαθότητα δὲν πίστευσαν στὸν Κύριο καὶ συνεπῶς δὲν τὸν ἀκολούθησαν, μένοντας ἔτσι ἐκτὸς τῆς βασιλείας του. Ἐμεῖς, ὅμως, ἂς προσέξουμε μὲ ἀγαθὴ διάθεση στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε μὲ προθυμία. Ἔτσι θὰ ἐπιδεικνύουμε ἔμπρακτα τὴν πίστη μας καὶ δίχως ἄλλο θὰ λάβουμε ὡς καρπό της τὴ σωτηρία μας. Διότι δὲν ψεύδεται ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ὑποσχέθηκε νὰ σώζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ μόνη προϋπόθεση τὴν πίστη τους πρὸς αὐτόν. (Ἰωάν. 3, 15)

Τὸ θάρρος ποὺ πηγάζει καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὑπερνικᾶ φόβους καὶ δισταγμούς, ἐμπόδια καὶ κινδύνους. Αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζει μὲ τὸν πιὸ εὔγλωττο τρόπο τὸ περιστατικὸ τῶν τολμηρῶν Μυροφόρων γυναικῶν. Ἀψηφώντας φόβους καὶ κινδύνους «ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν». Ξεκινοῦν νύχτα, γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ἐντάφιες τιμὲς στὸ νεκρὸ διδάσκαλό τους.

Μᾶς συγκινεῖ καὶ μᾶς ἐκπλήσσει τὸ φρόνημα καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ἐπειδὴ ξεπερνοῦν τὶς φοβίες καὶ τὶς δειλίες τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τοῦ φύλου τους. Καὶ ὅμως αὐτές οἱ ἡρωίδες τῆς πίστης γίνονται ταυτόχρονα τύπος καὶ εἰκόνα τῆς ἁπλῆς ἀνθρώπινης εὐαισθησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσίωσης καὶ ἀκλόνητης ἀγάπης. Ἡ διακριτική τους παρουσία εἶναι χαρακτηριστική. Βρίσκονται ἀθόρυβα στὴ σκιὰ τοῦ Χριστοῦ. Στέκονται πλάι του στὶς τραγικὲς ὧρες τοῦ σταυρικοῦ πάθους «εἰστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφή τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ» (Ἰω. 19,25). Τότε ποὺ οἱ μαθητὲς Του Τὸν ἐγκατέλειψαν. Τότε ποὺ τράπηκαν σὲ φυγὴ καὶ Τὸν ἄφησαν μόνο. Ὅταν στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἀποκοιμήθηκαν, ἐνῶ ὁ ἱδρώτας τῆς ἀγωνίας τοῦ Χριστοῦ γινόταν «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος» λίγο πρὶν τὸ ἐπερχόμενο μαρτύριο. Ὅταν ὁ ἐνθουσιώδης καὶ παρορμητικὸς Πέτρος Τὸν ἀρνήθηκε καὶ ὁ ἀπογοητευμένος Ἰούδας Τὸν πρόδωσε.

Καὶ ὅμως ἡ γενναιότητα καὶ ἡ ἀφοσίωση τῶν Μυροφόρων γυναικῶν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι συγκλονιστική, ἔστω καὶ ἂν τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ἐλάχιστες μόνο φράσεις γιὰ αὐτές. Ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη τους στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ δυναμισμοῦ τους. Ἀγαποῦν καὶ ἐμπιστεύονται. Ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους καὶ μέσα στὴν ἁπλότητά τους παραδίδουν τὸν ἑαυτό τους στὸν Χριστό. Πιστεύουν, τολμοῦν καὶ προχωροῦν. Ἄλλωστε ὅποιος πιστεύει γνωρίζει ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει καὶ αὐτὰ ποὺ φαίνονται ἀκατόρθωτα. Ὑπερνικοῦν ἐμπόδια καὶ δυσκολίες καὶ ζοῦν τὸ θαῦμα τῆς ὑπέρβασης. Αὐτὲς ποὺ πόνεσαν τόσο πολὺ γιὰ τὸ σταυρὸ καὶ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, γίνονται πρῶτες μάρτυρες καὶ διάκονοι τῆς χαρᾶς τῆς Ἀνάστασής Του. Τὸ πιὸ πυκνὸ σκοτάδι εἶναι λίγο πρὶν ξημερώσει. Ἔτσι λοιπὸν στὸ σκοτάδι τῆς ὀδύνης τοῦ θανάτου, ἀνατέλλει τὸ φῶς τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς ζωῆς. Οἱ Μυροφόρες ζοῦν τὴ νύχτα τοῦ θανάτου, ἀλλὰ πορεύονται μὲ πίστη καὶ θάρρος καὶ βλέπουν νὰ ξημερώνει ἡ μυστικὴ ἡμέρα τῆς ζωῆς.

Ἡ τόλμη καὶ τὸ θάρρος τῶν Μυροφόρων ἐλέγχει τὴ δειλία καὶ τὴν ἀτολμία μας στὴν πραγμάτωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἀπαιτεῖται ψυχικὴ δύναμη καὶ θάρρος γιὰ τὴ μαρτυρία τῆς πίστης στὴν ἐπικίνδυνη ἐποχή μας. Χρειάζεται θάρρος στὰ δύσκολα διλήμματα καὶ στὶς κρίσιμες ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς μας ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ γνησιότητα τῶν χριστιανικῶν μας ἀξιῶν. Χρειάζεται τόλμη ποὺ κοστίζει πολλὰ γιὰ μία στάση ζωῆς ποὺ ἀντιστέκεται στὶς ποικίλες προκλήσεις τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ὑποκύπτει στὸν τυραννικὸ ὀρθολογισμὸ καὶ δὲν παρασύρεται στὴν παραζάλη τοῦ παραλογισμοῦ καὶ τοῦ μηδενισμοῦ τοῦ καιροῦ μας. Χρειάζεται θάρρος, γιὰ νὰ ὑπερνικοῦμε τὴν ἡττοπάθεια κάθε πνευματικῆς προσπάθειας. Γιὰ νὰ μποροῦμε, ἀκόμη, νὰ πιστεύουμε, νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε σὲ ἕναν κόσμο ποὺ δὲν πιστεύει ὀρθά, δὲν ἀγαπάει οὐσιαστικὰ καὶ ἔπαυσε πλέον νὰ ἐλπίζει πραγματικά.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι αὐτονόητο ὅτι τὸ θάρρος ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο ὅπλο τοῦ ἀνθρώπου στὸ δύσκολο ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ἡ λογικὴ τοῦ κόσμου ἰσχυρίζεται ὅτι, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴ τὴν ἀρετή, χρειάζεται νὰ ἐνισχύσουμε τὴν αὐτοπεποίθησή μας. Νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὶς δυνατότητές του. Νὰ ἔχουμε ψύχραιμη καὶ θετικὴ σκέψη. Νὰ ἰσχυροποιήσουμε τὴ θέληση καὶ τὸ χαρακτήρα μας, ὥστε νὰ μὴ δειλιάζουμε, νὰ μὴ πανικοβαλλόμαστε καὶ νὰ μὴ μεμψιμοιροῦμε μπροστὰ στοὺς κινδύνους καὶ τὰ προβλήματα. Ἡ πίστη καὶ ἡ στάση ζωῆς τῶν μυροφόρων μας λέει κάτι ἀκατανόητο γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ἀγάπη ποὺ θυσιάζεται, ἡ ἀφοσίωση ποὺ προσφέρει εἶναι ἡ δύναμη τοῦ θάρρους, ποὺ ξεπερνᾶ ἀκόμη καὶ τὴ σκιὰ καὶ τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ ὁδηγεῖ στὴ νίκη καὶ τὸ θρίαμβο τῆς ζωῆς.

Ἀμήν.

Κυριακή Ε΄Νηστειών  
Κυριακή των Βαΐων  
Κυριακή του Θωμά  
Κυριακή των Μυροφόρων 
Kηρύγματα Απριλίου (όλα)