Τὸ γεγονὸς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, στὸ ὁποῖο βασίζεται καὶ ὁ σαραντισμὸς ὁ δικός μας, εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς μιᾶς συναντήσεως σ᾿ αὐτὴ τὴν ζωὴ τὴν ὁποία καλεῖται ὁ καθένας μας νὰ ἔχει. Εἶναι ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου, τῆς κάθε ψυχῆς, μὲ τὸν Θεό• ἡ συνάντηση γιὰ τὴν ὁποία ὁ καθένας μας ζεῖ σε αὐτὸν τὸν κόσμο.

Ὁ Θεός ἐμφανίζεται καὶ συναντᾶται μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀναγνωρίζεται, ὄχι στὴν δόξα Του, οὔτε ἄκομη μὲ τὴν ἔκχυση τῆς ἀγάπης Του -αὐτὰ εἶναι πάνω ἀπὸ τὰ μέτρα μας-, ἀλλὰ μὲσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς δικῆς Του ταπεινώσεως, σὰν ἕνα βρέφος. Καὶ αὐτὸ προκαλεῖ στὴν ψυχὴ ὅταν Τὸν συναντᾶ τὴν αἴσθηση τῆς δικῆς της ταπεινώσεως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ πρεσβύτης Συμεὼν ἀποκαλεῖ τὸν ἑαυτό του «δοῦλον» ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου, Δέσποτα».

Ἕνα δεύτερο χαρακτηριστικὸ ποὺ ἔχει αὐτὴ ἡ συνάντηση εἶναι ἡ ἔξοδος αὐτῶν τῶν τρυφερῶν αἰσθημάτων ποὺ ὁ καθένας μας, ὅσο σκληρὸς καὶ νὰ εἶναι, κρύβει μέσα του. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸν ἐναγκαλισμό τοῦ Συμεὼν μὲ τὸν Χριστό.  Καὶ τὸ τρίτο, αὐτὴ ἡ δοξολογικὴ ἔκφραση τοῦ πόθου τοῦ θανάτου• νὰ θέλει κανεὶς νὰ δεῖ τὸν θάνατο νὰ μεταμορφώνεται σὲ ζωὴ καὶ νὰ θέλει νὰ φύγει δοξολογικὰ ἀπὸ ἔκρηξη ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ αὐτὴ τὴν ζωή.

Ὑπαπαντή σημαίνει αὐτὴ τὴν προσδοκία καὶ ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου. Νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ ταπεινωθοῦμε κι ἐμεῖς ἐνώπιον Του. Νὰ γευθοῦμε αὐτὸ τὸ τρυφερὸ ἀγκάλιασμα μὲ τὸν Χριστό, νὰ Τὸν προσδοκοῦμε ὡς βρέφος στὴν ταπείνωσή Του καὶ ὄχι κραταιὸ καὶ δυνατὸ ὅπως ἦταν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη.  Καὶ τέλος νὰ ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας νὰ καταλάβουμε καὶ τὴν ματαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς ἀλλὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Κυρίου ἐν δόξῃ. Νὰ ζήσουμε ὁλόκληρη τὴ ζωή μας σὰν μιὰ στιγμή, τὴ στιγμὴ τῆς αἰωνιότητος, γιὰ νὰ μποροῦμε κάθε ἄλλη στιγμὴ μέσα στὴν καρδιά μας καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ζωή μας, νὰ ἐπαναλαμβάνουμε «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου, Δέσποτα».

Εὔχομαι ἡ μεγάλη αὐτὴ γιορτὴ νὰ ξυπνήσει αὐτὴν τὴν ἀνάγκη τῆς συναντήσεως μὲ τὸν Κύριο στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός μας.