Το εξωκλήσι του Αγίου Πέτρου, βρίσκεται στη οδό Αδριανού και είναι ένα από τα εκκλησάκια μιας συστάδας στα βορειοδυτικά του Κορωπίου, που την αποτελούν οι Άγιοι Ασώματοι, ο Άγιος Αθανάσιος, ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Γεώργιος Τόχι και πιο πάνω το Κάστρο του Χριστού και ο Προφήτης Ηλίας στον Υμηττό.

Ο ναΐσκος κείται παραπλεύρως του δρόμου, σε μια επίπεδη μη κατοικημένη περιοχή, ανάμεσα σε αμπέλια, αγρούς και κάποιες βιοτεχνίες, μέσα σε ένα οριοθετημένο περίβολο, αγκαλιά με τέσσερα πανύψηλα κυπαρίσσια, ενώ ελεύθερη είναι η θέα προς το Μαυροβούνι και τα άλλα υψώματα του Υμηττού. Πρόκειται για ένα φροντισμένο απλό μεταβυζαντινό εκκλησάκι, με ενδιαφέρουσα παλιά αγιογραφική διακόσμηση που καταλάμβανε το σύνολο του ναού, που όμως σήμερα έχει υποστεί καταστροφές λόγω της πυρκαγιάς που προκλήθηκε το 1990.

Το εκκλησάκι ανήκει στην ενορία των Αγίων Πάντων. Είναι υπό την επίβλεψη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, που επιχειρεί αποκατάσταση των κατεστραμμένων από την πυρκαγιά αγιογραφιών. Πανηγυρίζει στις 29 Ιουνίου, ημέρα της εορτής των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου με πανηγυρικό εσπερινό και Θεία Λειτουργία.
_______________
Περιγραφή του Ναού

Ο ναΐσκος έχει απλούστατη αρχιτεκτονική μορφή. Πρόκειται για μια μονόκλιτη βασιλική με ξύλινη στέγη, με διαστάσεις 4.40 x 6.50 μ. περίπου, που καταλήγει σε ημικυκλική αψίδα Ιερού. Παλιότερα στην κόγχη του Ιερού υπήρχε μικρό παράθυρο με μορφή πολεμίστρας (όπως φαίνεται στην παλιά φωτογραφία), που έχει πλέον κλειστεί. Ένα παρόμοιο άνοιγμα υπάρχει ανατολικά πάνω από την κόγχη.

Σήμερα μπροστά από την είσοδο έχει προστεθεί ένα κεραμοσκεπές, περιποιημένο τσιμεντένιο υπόστεγο, που δημιούργησε η ευλάβεια των κατοίκων για να καλύψει πρακτικές ανάγκες, που όμως άλλαξε την παλιότερη μορφή του ναού, όπως θα παρατηρήσει κανείς συγκρίνοντας με την παλιότερη φωτογραφία από το βιβλίο του κ. Μπούρα και των συνεργατών του (1969).

Στο εσωτερικό του ναού το τέμπλο και η Αγία Τράπεζα είναι κτιστά. Στο μέσο του ναού ένα εγκάρσιο τόξο (σφενδόνιο), υποστηρικτικό της ανακατασκευασμένης στέγης, στηρίζεται σε δύο παραστάδες.

Οι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες χρονολογούν το μνημείο κατά τον κ. Μπούρα (1) στα χρόνια της τουρκοκρατίας, μάλλον τον 17ο αιώνα.
_______________
Εσωτερικός Διάκοσμος

Η εκκλησία θα πρέπει να ήταν κατάγραφη παλαιότερα και αποτελούσε λόγω των αγιογραφιών της σημαντικότατο μνημείο, όμως σήμερα ένα μεγάλο μέρος των τοιχογραφιών έχει καταστραφεί. Διακρίνεται το χέρι δύο αγιογράφων, που το έργο τους ξεχωρίζει σε δύναμη, σχέδιο και χρώμα. Του πρώτου αγιογράφου το έργο ακολουθεί πιστά την τελευταία φάση της βυζαντινής αγιογραφίας με ελάχιστα δυτικά στοιχεία και μπορεί να χρονολογηθεί στο 2ο μισό του 17ου αιώνα. Ο δεύτερος αγιογράφος, παρόλο που κι αυτός στηρίζεται στην παλιά παράδοση έχει μεγαλύτερες δυτικές επιδράσεις κάτι που φαίνεται στην γλυκύτητα των προσώπων και θα πρέπει να χρονολογηθεί μέσα στο 18ο αιώνα (1) . Ανήκουν στη σχολή του Γεωργίου Μάρκου (2) .

Σήμερα οι τοιχογραφίες του τέμπλου και οι παράπλευρες των μακρών τοίχων έχουν υποστεί καταστροφές από την πυρκαγιά, ενώ οι αγιογραφίες στις παραστάδες του σφενδονίου έχουν αποχρωματιστεί και γίνονται προσπάθειες αποκατάστασης τους.
_______________
Βιβλιογραφία:

(1) Μπούρας Χαρ.- Ανδρεάδη Ρ.- Καλογεροπούλου Α., Εκκλησίες της Αττικής, Αθήνα 1969 σ. 9-10 (2) Κατάλογος χριστιανικών μνημείων Μεσογείων και Λαυρεωτικής – 1ης εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων