Ἡ διήγηση τῆς θεραπείας τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου συγκεντρώνει τὴν προσοχή μας σὲ δύο κυρίως σημεῖα· στὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ κατὰ τῶνδαιμόνων καὶ στὴ συζήτησή Του μὲ τοὺς μαθητὲς περὶ τῆς ἀπιστίας ὡςαἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους νὰ ἐπιτελέσουν τὴ θεραπεία.

«Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἂν ἔχετε πίστη ἔστω καὶ σὰν ἕνα κόκκο σιναπιοῦ, θὰ λέτε σ’ αὐτὸ τὸβουνὸ πήγαινε ἀπὸ ἐδῶ ἐκεῖ, καὶ θὰ πηγαίνει, καὶ κανένα πρᾶγμα δὲν θὰ εἶναι ἀδύνατο γιὰ σᾶς». Ἡ παράδοξη εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖται στὴ φράση αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι ἡ πίστη κάνει θαύματα, ἐπιτελεῖ ἔργα παράδοξα, ἀκόμηκαὶ ἔργα τὰ ὁποῖα φαίνονται λογικὰ ἀκατόρθωτα.

Ἡ ἀπαίτηση πολλῶν ἀνθρώπων νὰ δοῦν πρῶτα θαύματα, γιὰ νὰ πιστεύσουν, προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νὰ στηρίζει κανεὶς τὰπάντα στὴ λογικὴ ἀπόδειξη, στὴ βεβαιότητα. Ἡ παραπάνω φράση τοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπει τὴ σειρὰ ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ προβάλλειτὴν πίστη ὡς προϋπόθεση τοῦ θαύματος. Μόνον ὅποιος πιστεύει στὸν Θεὸκαὶ στὸν σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ βλέπει τὸ θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης νὰἀγκαλιάζει καὶ νά μεταμορφώνει τὸν χαλασμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κόσμο σὲ «καινὴ κτίση».

Ἡ σύγχρονη γενιὰ ζητεῖ σημάδια, γιὰ νὰ πιστέψει στὴ θεία προέλευσή Του· «θέλομεν ἀπὸ σοῦ σημεῖον ἰδεῖν»· κι ὅσοι στέκουν μπροστὰ στὸ σταυρὸπροκαλοῦν τὸν Χριστὸ νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν σταυρό, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴδύναμή Του.

Δὲν μᾶς θυμίζουν ὅλα αὐτὰ τὶς σατανικὲς ὑποδείξεις ἀπὸ τὴ γνωστὴ διήγηση τῶν πειρασμῶν; Μὲ ἄλλα λόγια ἡ προσπάθεια νὰ πεισθεῖ ὁ ἄνθρωποςλογικά, πρὶν πιστέψει, ἔχει μέσα της κάτι τὸ δαιμονικό, κάτι ποὺ δηλώνειτὴν πεσμένη καὶ φθαρμένη φύση του.

Ἡ πίστη ποὺ ξεπερνᾶ τοὺς λογικοὺς ἐνδοιασμοὺς καὶ τὶς φυσικὲς ἐπιφυλάξεις εἶναι χαρακτηριστικὸ νέας ἐποχῆς, τῆς ἐποχῆς ποὺ ἀνανεώνεται ἐνΧριστῷ ἡ φύση τοῦ ἄνθρωπου, ὥστε νὰ μὴ ἀναζητεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος θαύματα, γιὰ νὰ στηρίξει τὴν πίστη του, ἀλλὰ νὰ βλέπει μὲ τὴν πίστη παντοῦθαύματα. Ὅλα τὰ κατ’ ἄνθρωπον ἀκατόρθωτα γίνονται κατορθωτά. Κι ἡ λύτρωση τοῦ κόσμου, ποὺ μὲ τὶς ἀνθρώπινες προοπτικὲς εἶναι ἀκατόρθωτη, γίνεται πραγματικότητα διὰ τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὴ τὴ νέα πραγματικότητα τὴ βλέπει κανεὶς μὲ τὴν πίστη του κι ἔτσι ὅλαγύρω του γίνονται ἕνα θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης. Τὸ αἴτημα νὰ προηγηθεῖ τὸ θαῦμα, γιὰ νὰ ἔλθει ἡ πίστη εἶναι δαιμονικό· ἡ πρόταξη τῆς πίστεως μὲ συνέπεια τὸ θαῦμα εἶναι δῶρο θεϊκό.

Ὁ Χριστὸς γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πατέρας ποὺ συγχωρεῖ, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ πραγματικά, γι’ αὐτὸ σὲ τελικὴ ἀνάλυσημᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς κατανοεῖ. Αὐτὸν ὀφείλουν νὰ μιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, ποὺ λένε ὅτι ἐμπιστεύονται τὴν ἀλήθειά Του, ἂν θέλουν νὰ δείξουν πιστότητα στὴν ἀποκάλυψή Του.

Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς παραβολῆς καλούμαστε νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ ἀναλογισθοῦμε τὸ χρέος μας ἀπέναντι στὸν Θεό, ἀφοῦκάθε ἄνθρωπος εἶναι ὀφειλέτης σὲ Ἐκεῖνον. Γιατὶ ἡ ὕπαρξή μας δὲν εἶναι μόνο δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ ἐμᾶς, ἀλλά, ταυτόχρονα, εἶναι τὸ χρέος καὶ ἡ ὀφειλή μας ἀπέναντί του. Αὐτὴ ἡ ἐξόφληση τοῦ χρέους μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ γίνεται, ὅπως μᾶς λέει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο, κάθε φορὰ ποὺ μαθαίνουμενὰ ζητοῦμε καὶ νὰ προσφέρουμε τὴν συγγνώμη μας. Ἔτσι, ἡ σκέψημας στρέφεται αὐθόρμητα σὲ μιὰ βαθιὰ ἀνάγκη καὶ ἐπιθυμία, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὸ αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματθ. 6,12). Εἶναι ἡφωνὴ τῆς συνείδησής μας ποὺ ξυπνᾶ καὶ ζητεῖ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ δυσβάστακτο βάρος τῆς ἐνοχῆς. Εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ὕπαρξής μας νὰ ἀπαλλαγεῖἀπὸ τὰ χρέη της καὶ τὶς ὀφειλές της.

Ἕνας σύγχρονος Μητροπολίτης ἐπισημαίνει εὔστοχα τὴν πραγματικότητααὐτή, ὅταν γράφει: «Διερωτηθήκαμε ποτὲ τί χρωστᾶμε στὸν Θεό; Ποιὰ εἶναι τὰ «ὀφειλήματά» μας ἀπέναντί Του; Τοῦ χρωστᾶμε τὸν κόσμοποὺ μᾶς τὸν ἐμπιστεύθηκε καὶ ἐμεῖς τὸν καταστρέφουμε. Τοῦ χρωστᾶμε τὴν ὕπαρξή μας, ποὺ μᾶς τὴν χάρισε Ἐκεῖνος καὶ ἐμεῖς τὸν ξεχάσαμε καὶ τὸν περιφρονήσαμε. Καί, ἀκόμη, ἡ ἐνοχή μας προχωρεῖ πολὺ βαθύτερα. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν μᾶς χάρισε μόνο τὸν κόσμο καὶ τὴν ὕπαρξή μας, ἀλλὰ μᾶς χάρισε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό Του».

Ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς συγκλονιστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς θυσία καὶ συγχώρηση γιὰ τὸν ἁμαρτάνοντα ἄνθρωπο, πηγάζει αὐτὸ ποὺ λέμε καὶ ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία ὡς λύτρωση. Ἡ συναίσθηση τῆς λύτρωσης ὁδηγεῖ στὴν εὐγνωμοσύνη στὸν Θεὸ καὶ στὴν συγχωρητικότητα μεταξύ μας. Ὅταν βρίσκουμε τὴν δύναμη νὰ συγχωροῦμε, ἀπελευθερωνόμαστε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐδῶ δὲν βρίσκουμε μόνο τὴν προϋπόθεση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀλλὰ καὶ τὸ συστατικὸ στοιχεῖο τῆς «καινῆς διδαχῆς» καὶ τῆς «καινῆς ἐντολῆς», τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν μοιάζει μὲ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς διαλύει τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅταν μετανοήσουμε εἰλικρινά. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύει τὴν ἀδυναμία μας νὰ συγχωροῦμε, ὅταν τονίζει ὅτι ἡ ἁμαρτία «εἰδωλοποιεῖ» τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία διαστρέφει σὲ ἀρρωστημένο ἐγωισμὸ ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ δῶρο τῆς συγχώρησης καὶ τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Θεός. Γι’αὐτὸ βλέπουμε τόσο συχνὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ κρατᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε, γιὰ νὰ τὸ προσφέρει καὶ αὐτὸς μὲ τήν σειρά του στοὺς ἄλλους.

Ἔτσι, ἐνῷ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ συγγνώμη γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἐμεῖς δὲν τὴν προσφέρουμε στοὺς ἄλλους. Δεσμεύουμε τὶς ἁμαρτίες μας και, ἔτσι, δὲν ἀφήνουμε τὴν θεία χάρη νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς ποὺ διαπερνᾶ τὴν ὕπαρξή μας. Ὅταν δὲν συγχωροῦμε, ὑποφέρουμε συνεχῶς γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς εἶπαν καὶ μᾶς ἔκαναν, κουβαλῶντας μέσα μας τὶς αἰτίες τῆς ἐσωτερικῆς μας ταραχῆς καὶ ἀναστάτωσης. Τότε ἡ χριστιανική μας συνείδηση γίνεται ἐπικίνδυνα ἐγωκεντρική, γι’ αὐτὸ καὶ τελικὰ αὐτοαναιρεῖται καὶἀκυρώνεται. Εἶναι τραγικὸ νὰ διαπιστώνουμε φαινόμενα ὑποκρισίας καὶ «πνευματικῆς σχιζοφρένειας» ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ζητοῦν καὶ βιώνουν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σὰν συγχώρηση καὶ ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ δὲν τὴν ἀντανακλοῦν, τουλάχιστον ὡς μακροθυμία καὶ κατανόηση, στὶς διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ὅταν βλέπουμε νὰ λείπουν, ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου θὰ ἔπρεπε κατεξοχὴν νὰ ὑπάρχουν, πράξεις ἀγάπης, συμπεριφορὲς ἀνεκτικότητας καὶ διάθεση συγχωρητικότητας, ἀπογοητευόμαστε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους, καί, ἔτσι, «ἀλλήλους προκαλούμενοι» (Γαλ. 5,26), διαψεύδουμε τὴν χριστιανική μας μαρτυρία.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κάθε φορὰ ποὺ συναισθανόμαστε τὴν σκληρότητατῆς καρδιᾶς μας, συνειδητοποιοῦμε πόσο πεσμένη εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύσημας. Γι’ αὐτό, ἂς προσπαθοῦμε καὶ ἂς ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ζοῦμε τὴν θεραπεία τῆς ἀνόρθωσης καὶ τὸ «θαῦμα» τῆς συγχώρησης. Ἀμήν.

Ὁ νεανίσκος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,τηροῦσε ἐκ νεότητος τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ οἱ σχέσεις του μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἦταν ἄψογες. Ζητοῦσε ὅμως τὸ τέλειο καὶ γι’ αὐτὸ πλησίασε τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν παρακαλοῦσε νὰ τοῦ ὑποδείξει τὸν τρόπο τῆς κατακτήσεως τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ὁ Κύριος τοῦ πρότεινε τὴν τελεία ἀποξένωση ἀπὸ κάθε πρόσκαιρο θησαυρό.

«Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Ὁ δρόμος τῶν τελείων περνᾶ ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ τὴν ὑποταγή, τοῦ λέγει. Ὁ νεὸς ὅμως κλονίζεται. Ἀγαπᾶ περισσότερο τὰ κτήματά του ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν πικρία τῆς ἀπογοητεύσεως στρέφει τὰ νῶτα του καὶ ἀπομακρύνεται. Ἀλήθεια, πολὺ δύσκολα πλούσιος θὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Εἶναι στ’ ἀλήθεια καταδικασμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ οἱ πλούσιοι; Κάθε ἄλλο. Ὁ Θεὸς εὐλογεῖ ἐκείνους ποὺ μὲ τὸν μόχθο καὶ τὴν τιμία ἐργασία τους πολλαπλασίασαν τὰ τάλαντα ποὺ τοὺς ἔδωσε καὶ τοὺς χαρίζει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία. Ὁ πλοῦτος εἶναι σημεῖο τῆς γενναιοδωρίας Του καὶ τῆς πληρότητας ζωῆς ποὺ Ἐκεῖνος ὑπόσχεται στοὺς ἐκλεκτούς Του. Ὁ ἴδιος πλουτίζει τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαάκ, τὸν Ἰακώβ, τὸν Ἰωσὴφ καὶ εὐλογεῖ τὰ ἀγαθά τους. Τότε μόνο κατακρίνει τὸν πλοῦτο, ὅταν ἀποκτᾶται μὲ φαῦλο τρόπο καὶ διατίθεται σὲ ἐγωιστικοὺς σκοπούς. Ἀκόμα, ὅταν ὁ πλούσιος προσκολλᾶται σ’ αὐτὸν καὶ πιστεύει ὅτι μπορεῖ νὰ ζήσει στηριζόμενος στὴν δύναμή του χωρὶς τὸν Θεό. Τὰ ἀγαθὰ τότε συσσωρεύουν τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ στηρίξει τὶς ἐλπίδες του στὴ δύναμη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν θὰ συντριβεῖ, ἔστω κι ἂν ἐφαρμόζει τὶς ὑπόλοιπες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. «Ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου» τοῦ κλείνει τὰ σπλάγχνα τῆς ἀγάπης καὶ τὸν κάνει ἀδιάφορο στοὺς πόνους καὶ στὶς ἀνάγκες τοῦ ἀδελφοῦ (Α΄ Ἰωάν. β΄15).

Τὸ χρῆμα ἐξαπατᾶ ἀκόμα κι ἐκεῖνες τὶς ψυχὲς ποὺ ἔχουν καλὲς διαθέσεις. Φράζει τὸ δρόμο τῆς τελειότητος, πνίγει τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο καὶ κάνεινὰ ξεχαστεῖ τὸ οὐσιῶδες, ὅτι «οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινι ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶνὑπαρχόντων αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 15). Εἶναι πολὺ δύσκολο νά μείνει κανεὶς πιστός, ὅταν εὐημερεῖ. Ἡ ὕλη τοῦ σκεπάζει τὴν καρδιὰ καὶ ἀμείλικτα τὸν ἐξουσιάζει.Τοῦ προκαλεῖ ψυχικὴ ἀναισθησία ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιέται «ὁ πολυκέφαλος ὄφις τῆς εἰδωλολατρίας», δηλαδὴ ἡ φιλαργυρία, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Στὸ Εὐαγγέλιο ὅμως ὑπάρχει ἕνας νόμος ἀπόλυτος ποὺ δὲν ἐπιδέχεται καμμία ἐξαίρεση. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» καὶ «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. στ΄ 24).

Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τὰ ἀγαθά του δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ζητεῖ ὁ Κύριος νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν περιουσία του, ὅπως ζήτησε ἀπὸ τὸν πλούσιο νεανίσκο. Ζητεῖ νὰ ἀποδεσμευθεῖ ἀπὸ τὴν προσκόλληση τοῦ πλούτου καὶ ν’ ἀνοίξει τὴν καρδιά του στὰ αἰτήματα τῶν πτωχῶν ἀδελφῶν. Ὅποιος θέλει νὰ ἀποκτήσει οὐρανίους θησαυρούς, πρέπει νὰ διανείμει τοὺς ἐπίγειους.

Ὁ Κύριος προέτρεψε τὸν πλούσιο νεανίσκο νὰ μοιράσει τὸν πλοῦτο του στοὺς φτωχούς. Μέσα στὴν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ ἕνα μέλος νὰ ἔχει θησαυροὺς καὶ ἄλλο νὰ στερεῖται τὸν ἐπιούσιο. Ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ φιλανθρωπία εἶναι πράξη ἀγάπης, ἡ ὁποία καταργεῖ τὶς διαφορὲς καὶ δίνει τὴ δυνατότητα τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως πτωχῶν καὶ πλουσίων.Ὅταν λείπει τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης, οἱ πτωχοὶ μισοῦν τοὺς πλούσιους καὶ βίαια οἰκειοποιοῦνται τὶς περιουσίες τους, οἱ δὲ πλούσιοι περιφρονοῦν τοὺς φτωχοὺς καὶ λαμβάνουν ἐχθρικὴ στάση ἀπέναντί τους. Ὅταν κυριαρχεῖ τὸπνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, οἱ πλούσιοι εὐεργετοῦν τοὺς ἐνδεεῖς καὶ ἐκεῖνοι εὐγνωμονοῦν τοὺς πλουσίους.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας καταλαμβάνει συνέχεια πολλούς. Ἡ θεραπεία του εἶναι δύσκολη ὄχι ὅμως ἀδύνατη. Ὅπως, γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ἕνα σπυρί, πρέπει πρῶτα νὰ βγάλουμε τὸ πύον, ἔτσι καὶ γιὰ νὰ θεραπεύσουμε τὸ οἴδημα τῆς πλεονεξίας, πρέπει νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ περιττά.

Ὅποιος σκορπίζει στοὺς πτωχοὺς τὰ ἀγαθά του καὶ μὲ τὸν πλοῦτο του γεννᾶ τὴν ἐλπίδα μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἀπογνώσεως, θὰ βρεῖ ἀδαπάνητους θησαυροὺς στὸν οὐρανό. Ἀμήν.

Στὴν παραβολὴ τῆς ἀμπέλου ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, τὴν ὁποίαν εἶπε ὁ Κύριός μας στοὺς μαθητές Του. Μὲ τὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Κύριος ἐννοεῖ τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, τὴν ὁποία φύτεψε ὁ ἴδιος σὰν ἄμπελο ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς τὴν μόνη δική Του κληρονομιά.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, εἶναι ἡ ἄμπελος. Εἶναι ὅμως καὶ οἱ ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἁγία Ἐκκλησία. Ἡ ψυχὴ τοῦ καθενός μας, τὴν ὁποία φέρουμε μέσα μας.

Γιὰ ποιὸ λόγο, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζεται ὡς ἄμπελος, καὶ γιὰ ποιὸ λόγο χαρακτηρίζεται ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μας; Οἱ Θεοφόροι Πατέρες μᾶς γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς περιμένει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τὴν ψυχή μας νὰ καρποφορήσουν καρπὸ πνευματικό. Καρπὸ ἀπὸ ὅλους μαζὶ καὶ καρπὸ ἀπὸ τὸν καθένα μας ἰδιαιτέρως.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ καρπός; Εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ ἀρετή. Πνευματικὴ ἡ ἄμπελος, πνευματικὸς καὶ ὁ καρπός της. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία καρπὸς εἶναι ἡ δημιουργία πιστῶν καὶ ἡ παρουσία ἁγίων. Γιὰ τὶς ψυχές μας καρπὸς εἶναι τὰ ἔργα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης, ὁ βίος τῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Ρητὰ λέει σὲ ὅλους μας ὁ Κύριος «ποιήσατε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας» καὶ ἐπίμοναμᾶς παρακαλεῖ «μείνατε ἐν ἐμοὶ ἵνα καρπὸν φέρητε». «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματὸς ἐστὶνἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια», ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του. Λοιπόν, νὰ οἱ καρποί, νὰ ἡ καρποφορία.

Ὁ Ἴδιος φύτεψε αὐτὴ τὴν ἄμπελο καὶ τὴν καλλιεργεῖ. Εἶναι ὁ πρῶτος γεωργός της. «Ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα». Καὶ δὲν ζήτησε ἀμέσως τοὺς καρπούς. Ἄφησε νὰ περάσει ὅσος χρόνος χρειάζεται γιὰ νὰ ριζώσει, νὰ βγάλει βλαστούς, καὶ νὰ καρποφορήσει. «Ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν», τότε «ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ». Ἔδωσε γεωργοὺς τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, τοὺς κήρυκες τοῦ θείου λόγου καὶ λειτουργοὺς τοῦ ἁγίου Του θυσιαστηρίου, ὥστε αὐτοὶ ἄγρυπνοι φρουροὶνὰ προστατεύουν τὴν ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας Του ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν τὶς ἐπιθέσεις. Αὐτοὶ νὰ κηρύττουν, αὐτοὶ νὰ διδάσκουν, νὰ συμβουλεύουν, νὰ στηρίζουν, νὰ καθοδηγοῦν. Γιὰ νὰ βρίσκουν φῶς οἱ τυφλοί, στήριγμα οἱκλονισμένοι, παρηγοριὰ οἱ λυπημένοι, μετάνοια οἱ ἁμαρτωλοί, ἐλπίδα σωτηρίας οἱ ἀπελπισμένοι. Ἔδωσε γεωργοὺς ὁ Θεός, γιὰ νὰ καλλιεργοῦν τὸ ἀμπέλι Του. Ἀλλὰ καὶ ὁ καθένας εἶναι γεωργὸς τῆς ψυχῆς του. Ἐσὺ χριστιανὲ τί κάνεις; Τρέχεις στὴν Ἐκκλησία; Ἀκοῦς τὸ κήρυγμα; Μελετᾶς τὴν Ἁγία Γραφή; Μετέχεις στὰ μυστήρια; Κοινωνεῖς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ γιὰ τὴν ψυχική σου καλλιέργεια καὶ καρποφορία;

Μέσο γιὰ τὴν καρποφορία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ καλλιέργεια. Τὰ ἀμπέλια τὰ καλλιεργοῦν καὶ τὰ σκάβουν, γιὰ νὰ καρποφορήσουν. Ἀλλὰ καὶ τὰ κλαδεύουν, γιὰ νὰ φέρουν καρπό. Δακρύζουν τὰ κλήματα, ὅταν τὰ κλαδεύουν, πονοῦν. Καὶ ὅμως ὁ πόνος φέρει τὸν καρπό, τὸ κλάδεμα φέρνει τὴν ἀφθονία.

Ἔτσι καὶ μὲ τὸν Χριστιανό. Τὸν κλαδεύει ὁ Θεός. Τοῦ στέλνει θλίψεις καὶ δοκιμασίες, φτώχειες, στερήσεις, κατατρεγμοὺς καὶ διώξεις. Τοῦ στέλνει ἀκόμη ἀρρώστιες καὶ θανάτους. Πονάει τότε ὁ χριστιανὸς καὶ στενάζει. Κλαίει καὶ θρηνεῖ. Ἀλλὰ καρποφορεῖ τὴν ὑπομονή, τὴν ἐγκαρτέρηση, τὴν ἐλπίδα, τὴν προσευχή. Μαθαίνει νὰ ἀγαπᾶ, νὰ συμπαθεῖ καὶ νὰ εὐσπλαγχνίζεται. Μαθαίνει νὰ στρέφεται πρὸς τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα, νὰ ἀφοσιώνεται σ’Αὐτόν, νὰ ζητεῖ τὴν προστασία Του, νά μετανοεῖ, νὰ εἰρηνεύει, νὰ καταρτίζεται, νὰ τελειοποιεῖται. Ἰδοὺ ἡ πλουσία, ἁγία καρποφορία.

Ἀδελφοί, στὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ Θεὸς λέει γιὰ τὴν ἄμπελό Του ὅτι περίμενε «τοῦ ποιῆσαι σταφυλὴν καὶ ἐποίησεν ἀκάνθας». Περίμενε δηλαδὴ νὰ βγάλει σταφύλια καὶ ἔβγαλε ἀγκάθια. Τὰ ἀγκάθια εἶναι οἱ συμπεριφορὲς τῶν Ἑβραίων τότε καὶ τῶν Χριστιανῶν σήμερα ποὺ μὲ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες σταυρώνουμε τὸν Κύριο.

Εἶναι καταστροφικὸ νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀφήνουμε στὸν χρόνο ποὺ κυλᾶ ἀκαλλιέργητο τὸ ἀμπέλι τῆς ψυχῆς μας, ποὺ συνεχίζει νὰ βγάζει ἀγκάθια. Εἶναι καιρὸς νὰ ἀναλάβουμε τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας. Νὰ δεχθοῦμεμὲ ὑπομονὴ τὸ κλάδεμα ποὺ τῆς κάνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ καρποφορήσει τοὺς καρποὺς τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητος ποὺ θὰ θρέψουν τὸν κόσμο καὶ θὰ σώσουν ὅλους μας. Ἀμήν

Κηρύγματα Αὐγούστου 2018